من بازم جاموندم

انشاءالله که جور میشه. نا امید نباشین.

هرکجا رفتم شنیدم صحبت جامانده هاست

جای من هم در میان هیئت جامانده هاست

دور هم جمعیم تا ابراز همدردی کنیم

” از حرم جا مانده ای ” هم صحبت جامانده هاست

یک زیارتنامه خواندن ظهر روز اربعین

گوشه ی صحن و سرایت ؛ حسرت جامانده هاست

کربلا روزی هر کس شد گوارای وجود

آرزو ماندن به دل هم قسمت جامانده هاست

در خیالم بارها شش گوشه را بوسیده ام

عشق بازی با تو کار خلوت جامانده هاست

شهر خالی میشد از عشاق تو یادش بخیر

ازدحام شهرمان از کثرت جامانده هاست

گریه شاید درد دوری از تو را تسکین دهد

مثل شمعی سوختیم این عادت جامانده هاست

من یقین دارم به او اجر زیارت می دهند

هرکسی روز جزا در کسوت جامانده هاست

بعد زوار حریمت حالی از ماهم بپرس

نوبتی هم باشد اقا نوبت جامانده هاست

دست مان از پنجره فولاد هم کوتاه شد

این هم آقای غریب از غربت جامانده هاست

تکیه ها را شعبه ای از کربلا خواهیم کرد

تکیه ها چشم انتظار همت جامانده هاست

مادرت حتما به هر جامانده ای سر می زند

این تمام دلخوشی و لذت جامانده هاست

حال و روزم را رقیه خوب می فهمد حسین

حاجت طفل یتیمت حاجت جامانده هاست

” صد پسر در خون بغلطد گم نگردد دختری “

خواندن از طفل سه ساله سنت جامانده هاست

طفل از روی شتر افتاده را سیلی زدند

از حرم جامانده ای را بی هوا سیلی زدند

 علیرضا خاکساری

گرچه تقدیرِ دل این شد به حرم تا نرود

تو حسینِ همه‌ای هرکه رود یا نرود

تو حسینِ همه‌ای صحبت خوب و بد نیست

آنکه رود است محال است به دریا نرود

تو حسینِ همه‌ای بارشِ باران و نسیم

اَبر اَبر است ندیدیم به هرجا نرود

تو حسینِ همه‌ای ، در دلِ هر دلشوره

پشتِ هر بغض که می‌گفت مبادا نرود

نه فقط آنِ همانی که حرم را دیده

آنِ آنکه قدمی سوی تو  حتی نرود

نه محال است محال است محال است حسین

پیشِ جامانده از این جاده‌ی زیبا نرود

پیش آن مرد که در گوشه‌ی بیمارستان

کنج شش گوشه برایش شده رویا ، نرود

پیش آن مادرِ پیری که ندارد پایی

که قدم را بگذارد دل صحرا ، نرود

پیش سجاده‌ی آن مادرِ نابینایی

که نشسته به دلش داغِ تماشا ، نرود

یا که در وقت گرفتاری آن مردی‌که

ارمنی است ولی عاشقِ سقا ، نرود

یا به دیدارِ جوانی که گرفتار شده

هیچ‌کس نیست به دادش برسد تا نرود

یا به دادِ دل آواره‌ی  معتادی که

چاییِ روضه چشیده است به لبها ، نرود

پیش آن لاتِ جوانی که زمین‌گیرش کرد

پدری پیر و زمین‌گیر .... که حالا نرود

پیش آن محتضری که به نفس اُفتاده

تا حسینش نرسیده  است زِ دنیا نرود

فاصله نیست میان حرمت با دلها

تو حسین همه‌ای هر که رود یا نرود

سخت آن نیست که پا رنجِ بیابان بکشد

سخت آن است که مجنون سوی لیلا نرود

هرکه اُفتاد به این راه پس از آن حس کرد

مُردن آسان‌تر از آن است که آنجا نرود

گرمی روزِ نفَس سوز و تب و تاول پا

اینهمه عشق که  از خاطرِ زهرا نرود

آنکه خرج سفر یک دو نفر را داده

دست خالی دمِ مرگش تک و تنها نرود

هرکه هرجاست به دنبال طبیب است طبیب

هرکه اینجاست به دنبالِ مداوا نرود

سفرم را سرِ تو با همه قسمت کردم

به خصوص آنکه به من گفت که هرجا نرود

ما نرفتیم به جایی و به مولا سوگند

که حسین است و بهشتی است که بی ما نرود....

کربلا سخت شلوغ است بیا شام رویم

تا عقیله به سوی علقمه تنها نرود

بارِ خود بسته و محمل به زمین است ولی

بی سه‌ساله چه کند آه روَد یا نرود

به لبش بود دعا کاش پس از این با سر

بغل دخترکی ، سر زده بابا نرود

می‌رسد کرببلا قافله‌ای پاشیده

که بجز آه  زِ لبها به ثریا نرود

زینب از ناقه زمین خورد همه اُفتادند

آنکه بالا به جز از زانوی سقا نرود

زینب است و روی زانو بدنش را می‌بُرد

نذر کرده است به گودال که با پا نرود

نوزده طفل از این قافله جامانده چرا...

گفت از شام ، کسی کاش به آنجا نرود

دید با مشک سکینه است دعایش این شد

برود هر طرف و علقمه اما نرود

همه‌اش فکر رُباب است حواسش جمع است

به سرِ تربت خالیِ علی تا نرود

بستری نرم‌تر از سینه‌ی بابایش نیست

هیچ جای دگر این کودکِ زیبا نرود

یادش اُفتاد از این خیمه به آن خیمه دوید

که حرامی به سوی دختر نوپا نرود

پیکری دید ولی مزرعه‌ی نیزه شده

حق بده اینهمه سرنیزه به یکجا نرود

عاقبت پیش حسین  آمد و عریانش دید...

دست خالی کسی از غارتِ آقا نرود

می‌زدندش برود شام ولی فهمیدند

تا که بوسه نزند بر روی رگها نرود...

حسن لطفی

خیلی به دلم نشست. خدا خیرتون بده.