از بحث کردن با شوهرم سر مستقل بودنمون خسته شدم 🤦🏻‍♀️😭

ما یک سال و خورده‌ای هست که اومدیم سر خونه زندگیمون (طبقه بالای خونه پدر شوهرم). من و همسرم با هم خوبیم و کم پیش میاد بخوایم سر چیزی دعوا یا بحث کنیم و اکثر مسائل رو بین خودمون حل کردیم بجز یه مورد. اونم دخالت محسوس و نامحسوس پدر و مادرش تو زندگیمونه.

اکثرشو تو تاپیکای قبل توضیح دادم که اصلا دیگه موضوع بحث ما نیست. موضوع اینه که من الان واقعا دارم واسه استقلالمون می‌جنگم. واسه اینکه همسرم انقدر نترسه ازشون. خودش اینطور فکر نمی‌کنه ها! می‌گه من نمی‌خوام تنش بوجود بیاد. هر جا بریم اگه به مامانش نگیم بهش بر می‌خوره و میگه شما نامردین. درصورتیکه مادرشوهرم جوونه و همیشه با پدرشوهرم میرن همه جا، با دوستاش و همسایه‌ها میرن بیرون همیشه و خلاصه حواسشون به تفریح و خوش گذرونیشون هست و ما دوتا مدام تو خونه‌ایم. چون کار همسرم تو خونس و پشت سیستم و منم کسی رو ندارم باهاش برم بیرون (شهر غریبم). یعنی هرموقع خواستیم بریم پایین خونشون نبودن.

بحثم با شوهرم سر اینه که بابا ما زندگیمون از اون بنده‌های خدا جداست الان ما یه خونواده جداییم. یعنی نمیتونیم دوتایی بریم خرید؟

بخدا تو این مدت هر جا رفتیم مادرشوهرم اومده.

میاد دخالت می‌کنه. می‌گه نه باید پس انداز کنید باید جیبتونو سفت کنید و .. و همشو با منه. میگه زود بریم خونه باید شام درست کنم باید ال کنم باید بل کنم.

در قبال مامانش احساس مسئولیت می‌کنه انگار می‌خواد تاییدشونو بدست بیاره میگه خودمم می‌دونم ولی ناراحت میشن تنش بوجود میاد!

باورتون نمیشه ما هشت ماه کلید خونه رو نداشتیم چون میگفتن خودمون باز می‌کنیم درو واستون، واسه اینکه از رفت و آمدمون خبر داشته باشن. با چه بدبختی‌ای  راضیش کردم کلیدو گرفته ازشون که ساختیم از روش و چند روز سر این قهر بودن!

یعنی اکثر مواقع خونه نبودن و ما نمیتونستیم جایی بریم! فکرشو بکنید دیگه خودتون ..

هرجا بریم هرکاری کنیم اگه بپرسن همه چیو بهشون میگه. نه که مهم باشه واسم ولی دوست دارم حریمم حفظ بشه نمی‌خوام جیک و پوک زندگیمونو همه بدونن.

میگم نگو میگه من دروغ نمیگم میگم دروغ نگو آقا نگو فقط. هر چی بگیرم سریع بهشون میگه.

خیلی باهاش صحبت کردم و یکم بهتر شده داره تلاششو می‌کنه ولی چون از اول راه داده الان اونا طلبکارن.

واقعا آدمی نیستم که گیر الکی بدم مامانت اینو گفت مامانت فلان کرد، همیشه مثل پدر و مادر خودم بهشون احترام گذاشتم و دوسشون دارم ولی این موضوع واقعا اذیتم میکنه. فکر میکنم روزی بچه دار شیم اصلا نمی‌شه با این اوضاع بچه رو تربیت کرد و همه دخالت می‌کنن.

هر وقت خواستیم چیزی بگیریم انقدر دخالت کردن انقدر استرس و بحث و اعصاب خوردی پیش آوردن که کلی ضرر کردیم بعدش موقعی که لازم بود گفتن میخواستین نکنین ما چیکاره‌ایم!

میگم دوبار که ما تنها بریم بیرون فوقش یه روز ناراحت میشن بعد عادت می‌کنن آقا ما مثلا اول زندگیمونه هیچ جا نرفتیم باهم هیچکاری نکردیم باهم این چه زندگیه خدایی مگه اونا همه جا میرن به ما میگن؟

اصلا حسمو نمیتونم بیان کنم انگار اجازه ما دست اوناس!

یه وقتایی حالم گرفتس دوست دارم برم بیرون یه قدمی بزنم یکم خلوت کنم با خودم اما همین که در باز بشه میان میگن کجا؟ 

خودم مبهم جواب میدم که کار داریم بخاطر همین میرن سراغ شوهرم اونم از صفر تا صد رو میگه

انگار تو سایه اونا دارم زندگی میکنم

شرایط رفتن از اینجا هم نداریم 

خیلی خسته و کلافه شدم واقعا دیگه دارم کم میارم😭

تجربه‌ای اگه دارین ممنون میشم راهنمایی کنید چیکار کنم زودتر این ترسو کنار بذاره دنبال تاییدشون نباشه 🤦🏻‍♀

نه این یه مستقل شدن دیگس داستانش فرق داره

همینکارو دارم می‌کنم ولی جدی کلافه شدم 

دوست نداره ناراحتشون کنه ولی اصلا دلیلی برای ناراحتی وجود نداره وقتی ما تشکیل زندگی دادیم چرا باید همیشه همه جا باشن آخه یعنی انقدر درک ندارن خودشون

والا از خدامه بریم ولی فعلا نمی‌تونیم