همسرم ماموریته، اومدم اینجا ولی اصراری نداشتم، شوهرم هی گفت تنها نباش تو خونه؛ همه چی خوبه ولی اعصابم از تفاوت سلیقه ها خرد میشه؛ مثلا دیشب رو تشک خوابیدم احساس کردم بو میده، فرش یکی از اتاقا انقد چرکه چندشم میشه و… اصلا دلم نمیگیره اینجا باشم؛ سالهای پیش که باهاشون زندگی می کردم بهتر بودن، الان ول کردن خیلی چیزا رو
اینم بگم من شاغلم و شبا و خسته میام نمیتونم خودم دست به کار شم
من ترجیح میدادم تنها خونه بمونم
بگو یه نفر بیار تمیز کنه لگه میتونی
تحمل کن
واقعا بعد از متاهلی دیگه نمیشه خونه پدر و مادر هم موند
یه خواهر مجرد دارم با بابا مامانم زندگی میکنه خیلی غیر قابل تحمله پدر مادرم همش زنگ میزنن بیا اینجا امنه ولی بخاطر همین خواهرم نمیرم تنبل و چرکو سی و سه سالشه هیچ کاری نمیکنه من برم اونجا دعوا راه میندازه خودشو هم صاحب همه چیز پدر مادرم میدونه
واای کی میشه منم ازدواج کنم از این خونه راحت بشم
چاره ای جز تحمل نداریم خواهر منم تقریباددر شرایط شما هستم فقط دست به دعا هستم شرایط نرمال بشه برگردم خونه امممم
فکر کن خونه خودته یه کمکی بده بندلز لباسشویی
یه روز نرو دست بکار شو بقیشو هم بسپار به خاهرات بهشون بگو شما دست بکار شین
برو خونه خودت
من اینجور جاها نمی تونم بمونم
منم نمیتونم برم جایی زنگم زدن گفتم نمیرم..مخصوصا زمان پریودی نمیتونم جز خونه خودم جای دیگه باشم ..تو این موقعیت بنظرم هیچ جا امن نیست
خوب یا تحمل کن یا برو خونه خودت
