چند روزه اومدم خونه پدرم شوهرم سراغم رو نمی گیره دلم برای خونه زندگیم تنگ شده نمی دونم چطور با این دلتنگی کنار بیام
تو دعوا چند بار شوهرم گفت دوست نداری برو و راه باز و جاده دراز و از این حرفا خیلی بهم فشار اومد گفتم هی نگو من برم دیگه برنمی گردم گفت مهم نیست هرجور دوست داری منم دیگه طاقت نیاوردم اومدم اینجا البته می دونستم مغرورتر از اونه که بیاد دنبالم اما دیگه از این همه احساس بی ارزشی که بهم می داد خسته شده بودم
کلا نظرم اینه تا وقتی که صددرصد تصمیم به جدایی نگرفتن خونه‌رو ترک نکنین اینطوری شان خودتونو پایین میارین
تو خونه پدرم خیلی بهم می رسن همش مراقبن ناراحت نباشم اما من بازم دلتنگ خونه خودمم انگار دیگه متعلق به هیچ جا نیستم
دیگ رفتی عشق و حال کن بیخیال اون شوهر درنمیاد ولت کردخ
گلم توی دعوا که حرف های عشقولانه نمیگن از همین حرفا استفاده میکنن
صبر کن میاد دنبالت ولی سر چیزای الکی خونتو ترک نکن
چقدر اولا من این اشتباهو میکردم ساده بودم و کم تجربه،ایندفه که میگزره ازین به بعد جوری رفتار کن که اونجا خونه ی تویه و اگه کسی لازم باشه بره اونه
اگر میدونی نمیاد خودت برو تا دیرتر نشده
خونه پدرشوهرتی؟
