یک روز دیگه در تقویم غم‌انگیز زندگی ما رقم خورد. سعدی هر قدر هم که حکیم و متفکر بزرگی بود، یک جا رو اشتباه کرد. البته شاید هم حق داشت، چون در عصری زندگی می‌کرد که نمی‌توانست مفهوم امروزی ملت رو درک کنه؛ چون اصلاً اسباب «آشنایی» و «همبستگی» به اندازۀ امروز وجود نداشت. اینکه فرموده بود «چو عضوی به درد آورد روزگار، دگر عضوها را نماند قرار»، دربارۀ بشریت واقعیت نداره؛ اما دربارۀ یک ملت حقیقت داره؛ بین مردم یک ملت مهری هست که واقعاً این «دگر عضوها را نماند قرار» رو میشه لمس کرد.
برای شخص من، همین‌که میدیدم رانندۀ تریلی هاج‌وواج مونده که چه اتفاقی افتاده، مسئله برام کاملاً شخصی بود؛ درگیر حالش بودم؛ حتی با دیدن ماشین‌های له‌شده که از بندر خارج می‌شدند، اولین چیزی که به ذهنم می‌رسید این بود که الان در این گرونی هزینۀ تعمیر این ماشین‌ها چه میشه؟!
واقعیت اینه که مسئله «بنی‌آدم» نیست؛ واقعیت عینی و ملموسی که همه‌مون حس می‌کنیم اینه که بلایی که بر مردم چین، ایتالیا، هند یا حتی جایی خیلی نزدیک‌تر به مرزهای ما رخ میده، دل ما رو تکون نمی‌ده. البته هستند کسانی که این حس همدردی رو حتی نسبت به هم‌میهنانشون ندارند؛ ملامتی هم شامل حالشون نمی‌کنم؛ «فعلی امری» در اینجا وجود نداره که هر کس موظف به «صرف»ش باشه. اما اگر ــ دقت بفرمایید: «اگر» ــ «چو عضوی به درد آورد روزگار، دگر عضوها را نمایند قرار» در جایی مصداق داشته باشه، در دایرۀ ملیه؛ مهر متقابلیه که بین هم‌میهنان وجود داره ــ و البته این به این معنا نیست که موارد مشابهی در جای دیگه یافت نمی‌شه.
همۀ اینها رو گفتم تا هم به عزیزانی که در انفجار امروز آسیب دیدند دلگرمی بدم، به خانواده‌هایی که عزیزی رو از دست دادند، تسلیت بگم، و یادآوری کنم، ما در رنج هر هم‌میهنی سهیمیم؛ شاید کم باشیم و کاری از دستمون برنیاد؛ اما حداقل رنجی در دل حس می‌کنیم که نتیجۀ مهری متقابله. در کینِ بی‌کران کیهان، تنها مرهم مهر میهنه.
ایران تسلیت 🖤😔
