هر سری با یکیشون صحبت میکنم متوجه میشم رفتن
یا بعضیاشون در حال اقدامن
وقتی متوجه میشم یه حس دوگانه بهم دست میده
ما از همه بیشتر فرصت مهاجرت داشتیم ولی هم من هم همسرم به اینجا وابسته ایم
از طرفی هم از مهرماه شرایط کاری همسرم عوض شد کلا دیگه نمیتونیم مهاجرت کنیم…
به نظرتون این حسم طبیعیه؟
با خودم میگم اگه انقدر به اینجا و خانواده‌ت وابسته ای پس دیگه چرا باید این احساس بیاد سراغت…
اره طبیعیه،منم ب اینجا وابسته ام
من داداشم،دایی هام
80 درصد پسر خاله پسر دایی پسر عمو هام
مهاجرت کردن کلا مادر بزرگم مونده و ما
(پدری قطع ارتباطیم)
منم همش موندم که باید برم؟ یا بمونم
اما من واقعا وابسته اینجام،توانایی زندگی توی غربت هم ندارم
هم زبونم رو ب هرچیزی ترجیح میدم
خواهرم کاناداست.
اصلا راضی نیست.
هر دو رتبه برتر شریف بودن خیر سرشون
منم گاهی بهش فکر میکنم
من میتونستم با رشته قبلی خیلی راحت مهاجرت کنم کاری که خیلی از دوستام و همکلاسیام انجام دادن ولی اومدم دوباره از اول کنکور دادم و موندگار شدم
گاهی میگم کاش منم میرفتم ولی میدونم خیلی برام دل کندن سخت بود و اینکه اونجا باید از زیر صفر شروع میکردم
من حتی مسافرت میرم یه شهر دیگه دو سه روز میمونم، غم غربت و دلتنگی میاد سراغم. 🤧دیگه کشور غریب جای خود داره.
دقیقا عین همسر من
اول پرستار بود با همون پرستاری بهترین موقعیت مهاجرت رو داشت
بعد پزشکی خوند و عمومی گرفت بازم با عمومی هم موقعیت داشتیم
از مهر دیگه رزیدنت شد دیگه اصلا نمیتونیم از سر جامون تکون بخوریم
چقدر جالب فکر کنم من دارم مسیر همسر شما رو پیش میرم😅😅لطفا بگین قدم بعدی چیه من خودمو زودتر آماده کنم🤦🏻♀️ ❤️😅
گاهی پشیمون میشم از این دوباره کاریم البته من یه درصدم به پرستاری علاقه نداشتم هرروزش برام عذاب بود
دیگه همونجایی که هزینه کردی بمون وگرنه هرچی تلاش کردی تا حالا از بین میره
دقیقن عاشق چی ایران هستید؟
دولت دروغگو؟؟
جوونهای بیکار؟؟
همه افسرده همه ناامید
من دوسال اروپا زندگی وکار کردم
بخاطر شغل همسرم و به اصرار اون برگشتم
از بهشت برگشتم جهنم
