شب‌ها همیشه یه جوریه که آدم یاد چیزایی می‌افته که شاید توی شلوغی روز ازشون فرار کرده… یه اعترافی که سال‌ها تو دلت مونده، یه فکری که همیشه ازش گذشتی، یا حتی یه حسرت کوچیک که هنوز ته دلت سنگینی میکنه.
اگه امشب فرصتش بود، چی رو اعتراف می‌کردی؟ بدون اسم، بدون قضاوت، فقط یه حرفی که مدت‌ها نگفتی…
چقدر تایپک واسه اعتراف زیاد شده😂
چرا الان باید به زبون بیارم😐
یکی میادتوفکرم که ازیادش یه لبخندبه اندازه ی پهنای صورت میادرولبم
من پسرخالمو میخواستم ولی راحت کنار کشیدم و از دور نظاره گرم
عاشق یکی شدم ک خیییییییییییلی ازم کوچیکتر بود کلی تلاش کردم ک نظرش رو جلب کنم کلی جنگیدم ولی در نهایت بازم منو نخاست
نداشتن ارامش🖤
تو کلاس میچسیدم ولی خودم زودتر میگفتم کاره کی بود و سر و صدا و تعطیلی کلاس
به اون عوضی میگفتم چقدر دوسش دارم از عشقش دارم میمیرم اما اگه برگرده قبولش نمیکنم(: 💚
امضامو میشه ی نگاه بندازین؟؟
چراعاقل کند کاری باز آرد پشیمانی ... کاش
خودمم باورم نمیشه اما بلاخره ازش متنفرشدم
گفتم بخشیدم اما نبخشیدم فقط دیگه بهشون فکر نکردم
اگه روزی دوباره مقابلشون قرار بگیرم دیگه مثل قبل مظلوم و خجالتی نیستم بلکه به خاک سیاه می نشونم اونا رو 🦕🩵
اون روزی ک رفتم بیرون باهاش همو بغل کردیم بوسیدیم
ک ای کاش قلم پام میشکست و نمیرفتم
چون بعضی چیزا تا وقتی گفته نشن، سنگینی می‌کنن. شاید نوشتنش باعث بشه یه کم سبک بشی، شاید هم کسی یه چیزی بگه که بفهمی تنها نیستی. گاهی فقط بیرون ریختن فکرایی که تو سرمون گیر کردن، خودش آرامش میاره.
ولی اگه حس می‌کنی گفتنش مهم نیست یا وقتش نرسیده، هیچ اجباری نیست. بعضی اعترافا باید همون‌جا، تو دل آدم بمونن!
