هر کسی جایگاه خودش رو داره ، چه مادر چه همسر چه فرزند
ما آگاهانه فردی رو برای زندگی به عنوان همسر انتخاب میکنیم .
خیلی جاها نزدیکی و انس و راحتی که با همسر هست با مادر و پدر نیست.
همونطور که مادر پسر براش زحمت کشیده ، مادر دختر هم همون زحمت ها رو کشیده .
اما بعد از ازدواج باید اولویت زندگی میشه همسر و زندگی شخصی ( طبق صحبت های مشاورین خانواده )
حتی مثال میزنن اگر همسرتون گفت بریم فلان جا ، مادرتون گفت جای دیگه و بچه یه پیشنهاد دیگه داد مرد باید اونجایی رو انتخاب کنه که همسرش گفته.
و اینکه بعد از ازدواج مرد اگر میخواد لطف و محبتی به خانواده اش کنه از سمت همسرش باشه
این کار باعث میشه روابط مادرشوهر و عروس دوستانه تر بشه و در مقابل هم قرار نگیرن .
متاسفانه توی ایران به خصوص نسل های قبلی آقایون نسبت به همسرشون محبت کافی نداشتن و خانم ها اون محبت و توجهی که از همسرشون نگرفتن رو میخوان از پسرشون طلب کنن.
ما خانم ها هم پدر و مادرمون رو دوست داریم ، ما هم خواهر و برادر داریم .
اگر ما هم دائم بخوایم بگیم نه من مادرم رو بیشتر دوست دارم ، پدرم یه چیز دیگه است ، اول داداشم بعد همسرم! خوب این زندگی دیگه زندگی نیست
همش میشه حسادت و احساس رقابت
مادر و پدر خیلی عزیز هستن قبول، ولی اگر نمیتونیم تعادل ایجاد کنیم و دائم میخوایم بگیم مادر یا پدر یه چیز دیگه است، چیزی که زیاده همسر ولی پدر و مادر پیدا نمیشه ! بهتره ازدواج نکنیم و فرد دیگه ای رو نابود نکنیم . مگر با یکی مثل خودمون که همسر رو آدم حساب نکنه و بگه این شوهر یا زن نشد یکی دیگه!