سلام .نمیخوام بلند توضح بدم .
خیلی کوتاه باید بگم متولد ۷۶ هستم کودکی و نوجوانی ارومی داشتم تا وقتی که این عذاب وجدان لعنتی اومد سراغم .ریشه مهرطلبی من از همونجا بود🥺 .اگر همه خوشحال بودن ولی خودم نه برام مهم نبود .فقط میخواستم بقیه راحت باشن .خودم تک نفره باید برای هزار نفر میجنگیدم .آدم مگه چقدر توان داره؟؟؟؟؟از ۱۸ سالگی که این درد شروع شد تا الان که ۲۷ ساله هستم خیلی چیزا رو بخاطر این مهرطلبی کوفتی و تمایل برای جلب رضایت بقیه از دست دادم . کنکورم رو از دست دادم چون رشته ای که بهش علاقه داشتم با علاقه خانواده متفاوت بود .چون خانواده خیلی محتاط داشتم تبدیل شدم به دختری که هیچ جوره از گوشه امنش نمیاد بیرون تا دنیا رو کشف کنه و چپیده یه گوشه .همه اهانت ها رو نادیده گرفتم تا بقیه خوشحال باشن ،اما اونا خوشحال نشدن ،بلکه وقیح تر و پررو تر شدن!!!!!
حالا هم اگر کسی اینجا هست که نیاز داره اینا رو بشنوه میگم :احترام گذاشتن به بقیه خوبه ولی تا وقتی که یاد نگرفتی به خودت احترام بذاری ، این احترام گذاشتم به بقیه نوعی چاپلوسیه، انگار که داری باج میدی که منو دوست داشته باشید .دست از قربانی بودن بردارید و خودتو اصلاح کنید تا زندگی تونو از دست ندادید❤️🩹
