درد دل مادرانی که رنج مادری را چشیدند و طعمش را نه

همیشه فکر میکردم مادرم چرا انقدر صبور است. حالا دلیلش را میفهمم. حالا که خودم تصمیم گرفته ام مادر شوم فهمیده ام مادر شدن از همان روز تصمیم یعنی صبوری و صبوری و صبوری. هر ماه صبر کنی تا آن روز خاص برسد و برای داشتن فرزند اقدام کنی. نزدیک دو هفته دیگر هم صبر کنی تا نتیجه مشخص شود که آیا باردار شده ای یا نه؟ گاهی همین مسیر ماه ها طول میکشد و تو می آموزی صبر کنی، صبر کنی و فقط صبر کنی. آنگاه که میفهمی موجود کوچکی در درونت شکل گرفته تازه اول جاده ی صبر و تحمل است. صبر کنی تا بعد از چند هفته بفهمی بارداری ات موفق و واقعی ست یا پوچ و خارج رحمی؟ بفهمی قلب کوچک آن موجود میکروسکوپی می تپد و تو اندکی آسوده شوی. البته فقط اندکی. چون هنوز راهی طولانی پیش رو داری. روزهای طولانی و خسته کننده که تو با فکر کودکی میگذرانی که قرار است تا چند ماه دیگر در آغوشش بگیری یا شاید هم نگیری، رویاهایی که میپردازی، فکرهای بد و خوبی که میکنی، نگرانی هایی که گریبانت را میگیرند و تو با آنها دست و پنجه نرم میکنی و در همه ی این حالات داری صبر میکنی. هنوز هم ادامه دارد. صبر کنی تا بفهمی دختر است یا پسر تا برایش چه مدل وسیله و چه رنگ لباسی انتخاب کنی. صبر کنی تا اولین تکان هایش را حس کنی. صبر کنی درحالیکه شرایط بدنی ات هم هر روز در حال تغییر و تحولات عجیب و کلافه کننده و گاه دردناکی ست. از تهوع و تکرر ادرار که خلاص میشوی، دل درد به سراغت می آید، دل درد که تمام می شود نوبت درد کمر است. آن هم که تمام شد نوبت بزرگ شدن شکم و ترک خوردن پوست سفید و یک دست شکمت می شود. یبوست ، نفخ و سوزش معده را هم به این لیست اضافه کن. همه ی اینها همراه یک خستگی عمیقی ست که از روز اول سراغت آمده. یک روز اگر هیچ کاری هم نکنی خستگی ات چنان است که انگار کوه کنده ای. زیرا اندام داخلی ات چنان با حرارت و به سرعت در حال تغییر وضعیت هستند تا با این اتفاق جدید منطبق شوند که انرژی وصف ناپذیری از تو میگیرند تا بتوانند شرایط رشد فرزندت را مهیا کنند. بوهایی که تا دیروز یا اصلا حسشان نمیکردی، یا آزارت نمیدادند امروز به شدت قابل حس شده اند و اذیتت می کنند و تو باز باید صبر کنی. غذاهایی که عاشق شان بودی اما اکنون اشتهایی برای خوردنشان نداری و از دیدنشان عوقت میگیرد. از همه اینها که خلاص می شوی نوبت شب بیداری هاست. شکم سنگینت نمیگذارد راحت بخوابی.چرخش ها و تکان های فرزندت گاهی حسرت نیم ساعت خواب راحت را از تو می گیرند. هربار بخواهی از این پهلو به آن پهلو بچرخی باید بلند شوی بنشینی و با احتیاط بچرخی تا فرزندت آسیب نبیند. شب های زیادی تا صبح خواب به چشمت نمی آید و صبح خستگی نخوابیدن را هم باید به خستگی طبیعی بارداری اضافه کنی. و همچنان این صبر است که میگوید مرا فراموش نکن. 

حالا بگذریم از صبر در برابر سه ماهه ی بلند و کشدار آخر بارداری. بگذریم از  روزهای پر استرس و پر تنش اخرین ماه. بگذریم از صبری که برای انتظار روز موعود داری و صبری که در لحظه به لحظه ی سیر زایمان، باید از خود نشان دهی تا بالاخره فرزندت ، چشمان خسته و بی رمقت را روشن کند و بگذریم از همه صبرهای ریز و درشت دیگری که در این مختصر نگنجید و نخواهد گنجید.

حالا فکر کن بعد از همه این رنج ها، ثمره آن که فرزندی زنده و سالم است نصیبت نشود. بیاید و خیلی زود برود. بیاید و تو باز صبر کنی و همه این مسیر را دوباره طی کنی تا شاید بار بعدی کودکی نصیبت شود که خنده هایش بشود همه دلخوشی ات، همه زندگی ات و داروی فراموشی دردهایی که کشیدی. حالا قضاوت کنید شما بودید صبور نمی شدید؟

چقدر سخته این صبر کشنده

ولی چاره چیه؟

هر دومون اول امضامون نوشتیم منم یه روز مامان(مادر) میشم.  حتما میشیم. ما میتونیم. خدا میخواد. برای همه مون. برای هممممه مون

ممنون عزیزم

ان شالله نی نی شما هم سالم بیاد بغلت 

ممنون عزیزم

نظر لطفته. ان شالله همه منتظرا نتیجه بگیرن. به خدا دلم نمیاد تنهایی بدون این همه منتظر

خخخخ

توکل بر خدا. اگه موعد تخمک گذاریته حتی یک ماه هم اقدامتو عقب ننداز. توکل بر خدا. من که به این باور رسیدم تا خدا نخواد هیچ بچه ای سالم به دنیا نمیاد حتی اگه زیر نظر حاذق ترین پرفسورها باشی. اگرم بخواد صحیح و سالم میمونه و به دنیا میاد حتی اگر زیر نظر یه قابله یا مامای ساده هم نباشی. یا زیر بمبارون جنگ و ترس زلزله و .. باشی. فقط توکل کن به خودش