وقتی دردی داری ، از کسی ناراحتی، یا وقتی زندگی وفق مرادت نباشه ، نمیتونی کاری کنی نمیتونی چیزی بگی ، چون از یه طرف صبور بودن و سکوت کردن رو یاد میگیری.
ولی یهو ، با یه بهانه ناچیز ، مثل ریختن یه قطره چای روی لباست ، کج زدن رژ لبت یا جور در نیومدن قرینه های خط چشمت ، میزنی زیر گریه ، انگار دنیا روت آوار میشه
تقاص همه چیزایی که نکردیم و نگفتیم رو اینطوری پس میدیم
