من یه رفیقی دارم (دانشجو ایم) که هرجا میریم بیش از حد ارتباط چشمی برقرار میکنه با بقیه و لبخند میزنه بهشون (مخصوصا پسر) یا مثلا میریم تو بیمارستان همیشه سر صحبتو با بیمارایی ک پسرن باز میکنه و باهاشون حرف میزنه یا شوخی میکنه،یا اگه ی پسر خوشتیپ بیاد تو بخش سریع میره سمتش 😐🤦🏻♀️یا سعی میکنه جایی بره که تو چشم اون پسره باشه ،حتی اگه کاری نداشته باشه،یا اگه بدونه تو یه بخش دیگه پرستار خوشتیپ هست یه فرصت پیدا میکنه یه سر به اونجا هم بزنه ،یبار یه دختری اومد تو بخش ما خیلی خوشکل بود هی میگف این کرموعه از عمد اومده اینجا کرم بریزه جلب توجه کنه درحالی که دختره بنده خدا کاری براش پیش اومد زودم رفت،با اینکه خودش چهار ساله تو رابطه س و و نامزدش هم ب شدتت دوسش داره و خیلی بهش اهمیت میده،
حس خوبی بهم دست نمیده وقتی این کارا رو انجام میده،
همیشه بهم میگه تو یجوری خودتو میگیری انگار تو رابطه ای ،به پسرا اهمیت بده تا بیان سمتت،ولی من اصلا اینجوری نیستم دست خودم نیس غرورم اجازه نمیده حتی تو چشمای ی پسر نگا کنم،ولی حس خوبی به رفتار اونم ندارم
بنظرتون حسم درسته؟
