نمیدونم واقعا از کجا باید شروع کنم….ولی میخوام یه قسمتی از داستان زندگی خودمو بگم و ازتون کمک بخوام
من زمانی که ۲۲ سالم با دوس پسرم اشنا شدم.. اون موقع ها کلاا تویه دنیای دیگه سیر میکردم.. تمام خیالات و تصوراتم در مورد پسر و دوست داشتن به رمان های که خونده بودم ختم میشد.، خوشتیپ و خوشگل و پولدار با یه اخلاق سگ.. و راستشم همین شد،، دوس پسر من از اون ادم هاس که وقتی کنارته همه میگننن وااای چه بهم میاین و چه پسر خوبیه.. ولی از درون واقعا اذیتت میکنه.. نمیدونمم شاید مشکل از من.. من دوس داره .. اینو میدونم ولی واقعا هیچوقت با حرفاش این احساس به من نداد.. اهل گردش نیس.. اگرم بیاد واقعا همش بی حوصلست.. ادم ولخرجی ولی جوری که خودش دوس داشته باشه خرج میکنه.. خودش همیشه تو اولویت… وقتی عصبانی میشه داد میکشه و کلا کنترل خشمش صفر… هر جا بخوابم بریم.. اگر من تیپ بزنم یه جور دعوا داریم اگر خیلی ساده برم.. اون نگاه از بالا به پایین داره که ببین من ازت چقدر سر ترم.. روزای خوب و بد کم نداشتیم.. ولی الان بعد گذشت. دو سال و خورده ای.. من واقعا سرد شدم.. اونو فهمیده
