نکته آخر این ک نگران قضاوت اطرافیان نباشین.همه عقل دارن و تجربه کردن.شاید در ظاهر نشون ندن ولی همه تفاوت بین بی احترامی و نیش و کنایه طرف مقابل رو با بزرگواری و خانمی شنارو میفهمن.در مدن زمان همه متوجه گذشت شما میشن.(هرچند نظر دیگران زیاد ارزشمند نیس.چ خوبش چ بدش)
دوست ندارم ب گذشته م برگردم و براتون از سختی هام تعریف کنم.ک دردی رو هم دوا نمیکنه.
اما میتونم بگم پشت هر توصیه ای ی چند تا تجربه هست.
ی روزی میرسه که همون فامیلاشون ک زنگ میزدن ب خونه ادم و بر اساس دروغای مادر و خواهرش توهین میکردن،زنگ بزنن و حلالیت بگیرن و توی جنع رو سرشون جات بدن.و دورادور میشنوی که به مادر شوهرت میگن عروس فقط فلانی یا ب خودت میگن شما تو این فامیل ی چیز دیگه ای جواهری....
میرسه این روزا
خانمای گل.ممنون ک بودین.
چقدر خوبه که شما اینقدر موفق بودین واسه نادیده گرفتن
ولی منم با همین سن کم تجربه داشتم وقتی یکی به ناحق پشت سرم حرف زده رفتار دیگران با من عوض شد هیشکی متوجه نیت شوم طرف نشد بیشتر بهم سخت گرفته شد
در صورتی که خدا شاهده من کاری نکردم فقط از سر حسادت اون کار رو کرد
میشه وقتی به ناحق همه به چشمی نگاهت کنن که نیستی بازم ساکت موند و دلت نشکنه؟
میشه به خدا واگذار نکرد؟
من که همش دخالت میکنم
30 ساله با خواهرم پامون تو کفش هم بود دیگه نمیشه.
بگه هم خیلی عصبی میشم ولی تازگی ها شوهرش اعتراض کرد با آقا قهر کردم
دو روزه اشتی کردیم
تجربه من اینه راه حل رو برم مستقیم به خو اهرم بگم
ای جانم.
باشه میگم.
همسر من اون زمان تحصیلات خوبی داشت.هرچند شغل مناسبی پیدا نکرده بود.اصلا ابراز احساس کلامی یا رفتاری نداشت.گاهی فکر میکردم پیش خودش تصور کرده اومده بازار برده فروشا و ی خدمه گرفته.همیشه میگف پدرم میگه تو مایه ننگ خانواده مایی!!!!دلیلشو هنوزم نمیدونم.چون واقعا جوونیام دختر مقبولی بودم از هر نظر!بخاطر سطح تحصیلیش خانوادش میگفتن پسر ما هیچ کاری نباید بکنه برا عروس.ن خرید ن عروسی ن هیچ گونه هدیه ای!!در عوض شما باید هر عید سکه بهش بدین جهاز فلان بیارین بابات خرج عروسی بده....و همسرم هم گوش بفرمان....
فک کن نشسته بودیم تو خونمون یهو زنگ میزدن ک زنتو بنداز بیرون!!!اینم اجرا میکرد!چرا؟؟؟؟حتا خودشم نمیدونس چرا فقط چون باباش گفته بود....
خدارو شکر ک گذشت
استاتر عزیز
من مجبورم برم،ولی به کمک شما خیلی نیاز دارم
بازم میام و سوال میکنم
زود به زود به تاپیکت سر بزن عزیزم
باهاش گفتگو کردم.هرچی گفت عصبانی نشدم.دائم محبت کردم(هرچند اوایل وافعی نبودا!ولی ادامه دادم.)مطیعش شدم.تمام تصمیم گیری هارو سپردم بهش.فقط اطاعت کردم.بر اساس سبک ارتباطیش (لمسی)بیشتر بهش نزدیک شدم.با هر کار کوچکش ذوق زدگی نشون دادم مثلا متعجب میشدم از تواناییاش!حتا تو کارای عادی....
کم کم فهمید تو خونش شخصیت داره ی ستون محکمه(حالا اون وقتا نبودا!)حس کرد اگ نباشه من دست تنها میشم.در حالیکه واقعا ادم مستقلی بودم....
نمیدونم چند سال طول کشید ولی الان همه جوره ابراز میکنه.
من یه چیزی بگم.البته این تجربه شخصی منه .
خدا رو شکر من با خانواده همسرم تا حالا مشکلی نداشتیم با اینکه فرهنگمون زمین تا آسمان فرق میکنه باهم البته این رو هم بگم که مدت زمان زیادی هست که عروسشون هستم سال ۸۶ عقد کردیم.حتی یک سال و نیم اول زندگی رو هم با هم تو یه ساختمان بودیم.ببینید من از همون روز اول عقد سعی کردم حریم هامون رو حفظ کنم با هاشون
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
40 ثانیه پیش
42 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
