🥀بفرمائید روضه🥀

بیا که خانۀ چشمم شود چراغانی

اگر قدم بگذاری به چشم بارانی

بیا که بی‌تو نیامد شبی به چشمم خواب

برای تو چه بگویم از این پریشانی؟

چرا کنم گله از روزهای دلتنگی؟

تو حال و روز دلم را نگفته می‌دانی!

نه دل بدون تو طاقت می‌آورد دیگر

نه تو اگر که بیایی همیشه می‌مانی

چه کرده با دل من داغ، دور از چشمت

چه کرده با دلم این گریه‌های پنهانی

ببین سراغ تو را هر غروب می‌گیرم

قدم قدم من از این کوچه‌های کنعانی

نسیم مژدۀ پیراهن تو را آورد

نسیم آمده با حال و روز بارانی

نسیم آمده با عطر عود و خاکستر

نسیم آمده با ناله‌ای نیستانی

بیا که دختر تو نیست ماندنی بی‌تو

بیا که کُشت مرا این شب زمستانی!

✍ #یوسف_رحیمی

از خیمه‌ها که رفتی و دیدی مرا به خواب

داغی بزرگ بر دل کوچک نهاده‌ای

گرچه زمن لب تو خداحافظی نکرد

می‌گفت عمّه‌ام به رخم بوسه داده‌ای...

تا گفتگوی عمّه شنیدم میان راه

دیدم تو را به نیزه و باور نداشتم

تا یک نگه ز گوشۀ چشمی به من کنی

من چشم از سر تو دمی برنداشتم

با آنکه آن نگاه، مرا جان تازه داد

اما دو پلکِ خود ز چه بر هم گذاشتی

یک‌باره از چه رو، دو ستاره اُفول کرد

گویا توان دیدن عمّه نداشتی...

با آنکه دستبرد خزان دیده‌ای ولیک

باغ ولایت است که سرسبز و خرّم است

رخسار توست باغ همیشه بهار من

افسوس از اینکه فرصت دیدار بس کم است

ای گل، اگر چه آب ندیدی، ولی بُوَد

از غنچه‌های صبح، لبت نوشکفته‌تر

از جُورها که با من و با عمّه شد مپرس

این راز سر به مُهر، چه بهتر نهفته‌تر

هر کس غمم شنید، غم خود ز یاد برد

بر زاری‌ام ز دیده و دل، زار گریه کرد

هر گاه کودک تو، به دیوار سر گذاشت

بر حال او دل در و دیوار گریه کرد

ای مَه که شمع محفل تاریک من شدی

امشب حسد به کلبۀ من ماه می‌بَرد

گر میزبان نیامده امشب به پیشواز

از من مَرَنج، عمّه مرا راه می‌برد

گر اشک من به چهرۀ مهتابی‌ام نبود

ای ماه، این سپهر، اثَر از شَفَق نداشت

معذور دار، اگر شده آشفته موی من

دستم برای شانه به گیسو رَمَق نداشت

ویرانه، غصّه، زخم زبان، داغ، بی‌کسی

این کوه را بگو، تن چون کاه، چون کِشَد؟

پای تو کو؟ که بر سَرِ چشمان خود نَهم

دست تو کو؟ که خار ز پایم برون کِشد

سیلی نخورده نیست کسی بین ما ولی

کو آن زبان؟ که با تو بگویم چگونه‌ام

دست عَدو بزرگ تر از چهرۀ من است

یک ضربه زد کبود شده هر دو گونه‌ام...

ای آرزوی گمشده پیدا شدی و من

دست از جهان و هر چه در آن هست می‌کشم

سیلی، گرفته قوّت بینایی‌ام اگر

من تا شناسمت به رُخت دست می‌کشم

ای گل، ز عطر ناب تو آگه شدم، تویی

ویرانه، روز گشته اگر چه دل شب است

انگشت‌ها که با لب تو بوده آشنا

باور نمی‌کنند که این لب همان لب است

✍ #علی_انسانی

https://musicfile.ir/madahi/814/

نبین توی خرابه هام آسمونا جای منه

من دختر شاهم و دنیا واسه بابای منه

نبین الان گرسنمه عالم روزی خورمه

دختر شامی من ملک مراقب چادرمه

دستی به جز اباالفضل سه سال آزگاره

رخصت شونه کردن موی منو نداره

اما آتیش خیمه دور دید چشم عمومو

غروب روز عاشورا اگر سوزونده مومو

کجا بودی مو داشتم تا کمرم

کجا بودی دستش بود زیر سرم

مثل پروانه ها میگشت دور و برم

نبین گوشم پاره شده بدون گوشواره نبود

یادش به خیر ام البنین گوشوارمو خریده بود

چشمام سیاهی میره و چند روزه دشوار میبینم

تو روبروم نشستی و اما تو رو تار میبینم

یه شب میون صحرا افتادم از رو ناقه ام

از قافله جا مونده بودم زجر اومد سراغم

کجا بودی غم این قافله نداشت

کجا بودی پاهام آبله نداشت

روی دستام جای سلسله نداشت

چشم تو را چقدر به این در گذاشتند؟

گفتی پدر، مقابل تو سر گذاشتند

تنها به این بسنده نکردند شامیان

پا را از این که بود فراتر گذاشتند...

بگذار عمۀ تو بگوید که بر دلش

یک روز داغ چند برادر گذاشتند؟

آن آتشی که سوخت درِ خانۀ علی

بر جان لاله‌های پیمبر گذاشتند

دستان کوچک تو به پهلوست، پیش از این

این درد را به پهلوی مادر گذاشتند

ای دختر سه‌ ساله تو هم مثل مادری

این ارث را برای تو دختر گذاشتند

داغ تو ابرهای جهان را بهانه داد

داغی که تا سپیدۀ محشر گذاشتند

آن شب فرشته‌ها همه از عرش آمدند

بر زانوان کوچک تو سر گذاشتند...

سهم تو گریه بود و همین گریه‌های تو

چشمان شهرهای مرا تر گذاشتند

از انتقام گفتم و شعرم تمام شد

این فصل را به نوبت دیگر گذاشتند

✍ #عباس_شاهزیدی

@kasomi  

سلام عزیزم بفرماِید روضه💜