یکی از خاطره های نوجوونیم

زمستون سال ۸۴ یا ۸۵،یه برف حسابی تو تهران باریده بود،ما تو یکی از منطقه های جنوبی تهران زندگی می‌کردیم اون موقع ها هنوز خیلی از خونه ها ویلایی بودن و خبری از اینهمه ساخت و ساز نبود،ساعت تقریبا حدود ۸ونیم شب بود و من پالتو(تازه خریده بودمش) به تن رفتم مغازه چیزی بخرم،با اینکه دختر بودم اکثر خریدای خونه رو من انجام میدادم،خوب یادمه مهمون داشتیم و خونمون برعکس هوای سرد و یخبندون بیرون پر از گرما و حس خوب بود،کوچه پر از رهگذرای غریبه بود،اون تاریکی و سرما ‌و غریبه ها دلمو یجوری می‌کرد یه حس دلهره داشتم ولی فکر خونه گرم و پرمهرمون دلم رو قرص می‌کرد و امیدوار،یهو در خونه همسایمون باز شد و دختر همسایه که از دوستای صمیمیم بود از لای در بیرون رو نگاه کرد،چشمش به من خورد و خلاصه چند دقیقه ای جلوی درشون باهم حرف زدیم گفتیم و خندیدیم و بعدش من خدافظی کردمو سریع رفتم خونه...