عاشق شدیم. باهم مهاجرت کردیم، تو ایران زندگی رویایی داشتیم و مایه حسرت و حسادت بودیم. نمونه یک زوج همراه و همسخن و جذاب و موفق!
از بیرون البته! افسردگی بعد مهاجرت، بی‌تجربگی و واکنش های دفاعی و گره های روانی باعث شد از همون ماه اول مهاجرت حرف طلاق بزنه...
منو دوست داشت، بهم محبت میکرد، همچنان مایه غبطه بودیم ولی انگار باید تنها می‌شدیم....
باورش کردم، نجنگیدم، منو نخواست و منم شروع کردم نخواستم
ادامه》
سلام مرفه بی درد
بعد دو سال نیم تعلیق و شک و تردید و رفتن و بازگشتن بالاخره تصمیم گرفتیم قطعی جداشیم، من برم ی شهر دیگه درس بخونم، همینجا که الان هستم و کم کم به خانواده ها بگیم.
نمیخواستم ته دلم. ولی نمیخواستم اصرار کنم، غرورم اجازه نمی‌داد. میخواستم تجربه کنم و قوی باشم.
اومدم ی شهر دیگه، صدها کیلومتر دورتر. تنها، بی پول و ترسیده
خب
تماس تصویری داشتبم، دلتنگم بود ولی حرف از برگشت نمیزد. شروع کرده بودم از استقلال و زندگی تو شهر بزرگ و خوندن درس مورد علاقه ام که بزرگترین طوفان زندگیم رخ داد. پدرم، عشق زندکیم، بیمار شد.
اخ جون رمان
لایکم کن بخونم
درسو ول کردم رفتم ایران، قول داد حمایتم کنه و بیاد، نیومد، سرد بود، زیرپامو خالی کرد. پدرم رو بعد از ی بیماری وحشتناک از دست دادم.
سوگوار و داغدیده بودم و تحقیر شده بودم از جانبش، بشدت در موضع ضعف بودم.
خانواده ها جریان رو فهمیدن. حسن‌زاده اش سریع ارتباط رو با من قطع کردن، مادر داغدار تلاش کرد ولی اون جوابش رو نداد.
بعد دو ماه برگشتم. ترم جدید شروع شده بود. نیومد استقبالم. تولدم بود سه روز بعدش، نیومد.
تبریک گفت، کمتر سرد بود ولی عظمت غم من و نامردی خودش رو نمیفهمید. ازش متنفر بودم. انتقام میخواستم
چند ماه گذشت، من براش نقشه ریختم، برای انتقام. میخواستم رفت ایران ممنوع الخروجش کنم. خونه امون رو بگیرم و تحقیرش کنم.
اینکارو کردم.
دیگه مطمئن بودم که همه چی تمومه. همه رشته های الفت و علاقه گسسته میشه با این کارم. خودش هم گفته بود که میره ۳ هفته ایرلن و بعد ازون برای همیشه بخار میشه و من میتونم دیت کنم
طاقت نیاوردم، بعد ۳ ماه دلم سوخت و گذاشتم برگرده. میخواست بیاد شهر من و با هم صحبت کنیم، زد زیرش.
تا ماهها پیداش نشد، پیام میداد و من رو کارم رو تخطئه میکرد، از شناعت و رذالت من می‌گفت و از قربانی بودن خودش.
مفاهمه ناممکن شده بود
خوب بقیش
