بعضی آدمها برایمان
یک استکان چای داغند
در مسافرخانه ای بین راه
شبی برفی.
بعضی ها
کبریتی کوچکند
که تاریکی هایمان را روشن کنند
تنها برای چند لحظه ی کوتاه
تنها برای چند لحظه
بعضی ها اما
توی چشمهایمان حلقه می زنند بعد می افتند.
روی گونه های منی حالا
سر می خوری
می رسی به لبهایم
بعضی آدمها چقدر تلخند.
|رویا شاه حسین زاده |
