اضطراب جدایی از بچه هام رو دارم

وادخترمنم سومه ولی من اصلااین استرس وندارم ماشالله کلاس سومی بزرگ وعاقل وفهمیدس

لطفا بااین افکار ، روحیه و آینده بچه‌تون رو خراب نکنید،الان ناخواسته دارید باعث این کار میشید. به این فکر کنید که مثل بقیه بچه ها اونم سرکلاس نشسته داره درسشو گوش میده و زنگ تفریح هم پیش دوستاش داره بازی و صحبت میکنه. همه موارد تربیتی رو بهش بگید توی خونه و خیالتون راحت باشه از بابت عکس العملش نسبت به اتفاقات و حرفای پیرامونش در نبود شما.

ای وای حالامن صبح که دخترم میره مدرسه تاظهرکارام ومیکنم تاساعت یک دخترم میادمیگم خوبه این مدرسه هاهست اینابرن حداقل تاظهربه کارامون میرسیم خیالمم راحت هست توام بدبه دلت راه نده هیچ اتفاقی نمیفته 

اینکه کسی جاهای خصوصیشون رو دست نزنه ،اینکه خونه غریبه و دوست و اشنا بدون اجازه مستقیم خودتون نرن، اینکه با غریبه ها صحبت نکنن، کسی خواست جای خوصوصیشو نشون بچه تون بده نذاره و‌فرار کنه ازونجا. نذاره بقیه بهش زور بگن. باهاتون دوست باشه و از اتفاقای مدرسه باهاتون صحبت کنه.

بچه بهت وابستگی شدید پیدا میکنه اونم در نبود شما دچار اضطراب و تشویش میشه اعتماد بنفسش پایین میاد، حتی بزرگتر هم که بشه توی زندگیش به مشکل میخوره، یا ممکنه دوستاش رو ببینه ک انقد مادرشون بهشون چسبیده نیست متوجه غیرعادی بودن شرایط خودش بشه و گریزون بشه ازتون که بلکه ظاهری پیش دوستاش اونم عادی بنظر بیاد شرایطش.

در کل این همه وابستگی ب ضرر خوده بچه‌تون هست.

بهش میدون بدین از دور مواظبش باشید فقط بیشتر نه،

نیاز نیست مدرسه دنبالش باشید فرصت اشنا شدن با محیط رو ازش میگیرن خودشو زیر ذره‌بین شما همیشه میبینه و عکس العمل هاش رو‌هم تحت تاثیر قرار میده حتی، اینطور بگم مجبور میشه از همین سن کم خودش نباشه و توی نقش باشه.که مامانم داره میبینه پس واکنشم باید این باشه!!! زورکی بزرگ شدن و بزرگ فکر کردن.

پیش یه مشاور هم برید .