نمی‌فهمم چرا اینطوری شدم همیشه دختر شادی بودم بارها دوستامو از خودکشی نجات دادم حتی یک درصد فکر نمیکردم یروز به این نقطه برسم که فکر خودکشی بیاد تو ذهنم، از این آدما بیزار و متنفر بودم همیشه میگفتم خیلی ضعیفن
هیچ مشکلی ندارم تو زندگی و از اولین سال دبیرستانم برا کنکور میخوندم الان سال اخرمه ولی مطمئنم قبول نمیشم هر روز گریه میکنم پدرومادرمو دیونه کردم از شدت غم و میگم کسی که از اولش عقب بیوفته تا آخرش عقبه و قبول نمیشه الان س ماه گذشته هرچی میرم جلو بیشتر عقب میوفتم هی راهمو عوض میکنم بدتر میشه ، اگه قبول نشم واقعا زندگی بعدشو نمیخوام که تا آخر عمرم فقط حسرت بخورم خیلی تو همه چی موندم گوشی ندارم با هیچکس در ارتباط نیستم
هیچکس نمیتونه کمکم کنه یا درکم کنه از خودم متنفرم که تو این وضعیتم که اینقد ضعیفم و نیازمند کمک مطمئنم حتی اگه کسی بفهمه اوضامو حالش ازم بهم میخوره مث خودم
