سوء تفاهم نشه من کاری به کلیت ماجرا ندارم خودم رو دارم میگم ... بیست سالگی عقد کردم الان بیست و شش سالمه و یه بچه سه چهار ساله دارم . از اول زندگیم همش دارم با مشکلات و استرس زندگی میکنم... نمیگم روزای خوب نداشتم ولی خوب به روزای بدم نمی ارزیده...میگم خونه بابام مونده بودم لاقل دغدغه نداشتم اینقدر. الان کلی هم کلاسی هامو میشناسم که هنوزم مجردن و دارن کیف میکنن ولی من لذتی نبردم از جوونیم تا الان... بنظرم فقط اونایی که زندگی مرفه و تفریحشون به راهه به جا ازدواج کردن. کاش تو ازدواج اینقدر نگن مهم اینه که پسر سالم و اهل هیچی نیست و .... مگه آدم چقدر عمر میکنه آخه. از من میشنوید با کسی ازدواج کنید که یه شرایط موجهی حداقل واسه ازدواج داشته باشه از نظر مالی.... نمیدونم چرا بعضیا میگن مهم نیست . هوووف ببخشید پر حرفی کردم دلم گرفته بود