نفرت در اوج دوست داشتن !

اره اتفاقا خیلی فکر کردم چطوری عنوانش کنم 

در مورد بیماری عزیزان درست میگی دلسوزیه ولی نمیدونی همین عشق و دلسوزی آدم رو بیچاره میکنه نه میتونی شاهد آب شدنش باشی نه میتونی آرزوی مرگش رو کنی 😭😭 

ولی مثلا پدر معتاد که بچهاشو میزنه و .. اونا آرزوی مرگش رو میکنن دیگه دلسوزی نیست 

واقعا درست گفتی فاصله عشق و نفرت از مو هم کمتره 

عزیزم بخدا تک تک کلماتت رو قبول دارم ، به خداوندی خدا نمیخوام بمیره ، ولی وقتی داروهاشو نمیخوره همکاری نمیکنه ، حمله عصبی بهش دست میده فریادهای وحشتناک میزنه خودش رو میزنه ، آبرو جلوی هیچکس نمونده ، افسردگی طولانی مدت بعد هم اصلا متوجه بیماریش نیست همه چی یادش میره دوباره شروع میشه ، همیشه گریه میکنه 

ما که همه مون زندگیمون نابود شده به جهنم میگم خدایا اگر بمیره خودش راحت میشه چون هیچ لذتی از زندگیش نمیبره 

ولی چند وقت پیش که خیلی حالش بد شد بیمارستان بستری شد من فکر کردم داره میمیره از فکرهای خودم خیلی شرمنده بودم و شدیدا عذاب وجدان گرفته بودم میخواستم خودکشی کنم  

اینی که الان میگم رو نه اینکه بخوام عملی کنم ها ولی ناخودآگاه تو ذهنم میاد 

میگم این که سالهاست اینطوریه روز به روز هم داره بدتر میشه بقیه هم زندگیشون تحت الشعاع قرار گرفته هیچکس خوشحال نیست همه دارن عذاب میکشن ، دلم میخواد سم بریزم تو غذای هممون با همدیگه بمیریم راحت شیم چون اگر فقط یکی مون بمیریم بقیه خیلی غصه میخورن 

من اگر خودم رو نمیکشم فقط برای اینکه بفکر بقیه هستم چرا باید به جای اینکه کمکشون کنم عذابشون بدم ( مثل همین فردی که میگم ولی اون بیماره دست خودش نیست) و گرنه بخدا اصلا زندگی کردن رو دوست ندارم بخاطر همین مشکلات هم از خودم گذشتم و تو زندگی بچه دار نشدم که مثل خودم بدبخت نشه با اینکه الان خیلی دلم میخواست یه بچه داشتم 

همه تو زندگی شون مشکلات دارن ولی اونایی که زندگیشون خیلی نابسامان هست بخدا ظلم میکنند بچه دار میشن 

من بابت این حرفم خیلی عذاب وجدان دارم ولی اصلا از اینکه مادر و پدرم بهم حق حیات بخشیدن خوشحال و قدردانشون نیستم 

هر چند که میگن هر کس خودش مسئول خوشبختی خودش هست از کسی نباید توقع داشت ولی زمینه باید فراهم باشه من کاری به استثنائات ندارم که فلانی فقیر بود بدبخت بود بیچاره بود دکتر شد الانم خیلی خوشبخته چند درصد آدما توی خانواده بد متولد شدن و خوشبخت شدن اون بچه زباله گرد با بچه یه جراح فرقی نداره ؟! 

اون بچه های سر چهارراه یا پرورشگاه چه گناهی کردن که توی اون خانواده ها متولد شدن بخدا جنایته 

منظورتون رو متوجه شدم عزیزم ، دردم اینه که نمیشه بهش کمک کرد ، اگر بیمار جسمی بود میشد یه کاریش کرد ازش پرستاری کرد ، بیمار روحی هست با اینکه سنش بالا نیست ، درکش رو تو بعضی چیزا از دست داده ، نرمال اصلا نیست ، همکاری نمیکنه دکتر بیاد دارو بخوره که بهتر بشه ، داد و فریاد های عجیب میزنه خودشو میزنه عصبانیت های غیر قابل کنترل سر مسایل جزئی ، بعد دو روز خوبه همه چی یادش میره دوباره حمله بهش دست میده ، آدم همش نگرانه اضطراب داره ، وقتی قاطی میکنه با همه دعوا میکنه و فحش میده ، بعد هم که خوب میشه اصلا اینا رو یادش نمیاد میگه امکان نداره 

جلوی هیچکس آبرو نداریم 

من دیگه ایمانم رو به همه چیز از دست دادم و اعتقادی ندارم 

این آدمی که الان دارم بهت میگم نمیدونی چقدر فرشته بود پرورشگاه میرفت به بچه ها کمک میکرد همیشه کهریزک میرفت انقدر قلبش رئوف بود برای سگ و گربه های خیابون هم غذا میبرد هر چی پول داشت به بقیه کمک میکرد انسان به معنای واقعی بود من تو زندگیم هر چی انسانیت یاد گرفتم ازون یاد گرفتم دارم اشک میریزم اینا رو برات مینویسم .. آخه چرا این باید اینطوری بشه جلوی همه ذلیل و خار شده هیچکس دیگه پیشش نمیاد تنهای تنهاست هیچکس دوسش نداره دیگه بخاطر همین کارهای غیر قابل کنترلش 

من نمیتونم به مردم و اطرافیان توضیح بدم شما تحملش کنید دست خودش نیست سرتون فریاد میزنه فحش میده 

من زجر میکشم ولی دوست دارم بمیره که زجر نکشه 

نمیدونی چقدر حالم بده 

آخه فقط من نیستم که باید تحمل کنم و گرنه بخدا من حرفی ندارم بقیه رو چیکار کنیم هر شب میترسم نکنه وقتی داد میزنه مردم زنگ بزنن به پلیس