سلام بچه ها من از بچگی به خاطر پدرم خیلی تحقیر شدم من و مادرم رو رها کرد و بقیه خواهر برادرهام از پدر دیگه ای بودن و همیشه اظهار تنفر میکردن و با القاب زشت از پدرم یاد میکردن. من هیچوقت بههش پدر نگفتم یعنی کلا این کلمه رو استفاده نکردم. توهینهاشون باعث جسارت فامیل میشد و از بچگی تو هر جمعی تقریبا به من توهین میشد. الان که بزرگ شدم یه جوری بهشون فهموندم که ناراحت میشم و خیلی کمتر شده ولی اصلا نمیتونم از ته دل ببخشمشون.حتی دیگه از جمع فامیل بیزارم
فاميل اكثرا بيشعورن
يعني اگاهانه انتخاب كردن كه بيشعور باشن
حق داری،میدونم تنفر سخته وکارش توجیه نداره،ولی پدرومادر چیزی نیست که کنار گذهشته بشه وهواه ناخواه وابستگی هست
حق داری.متاسفانه بعضیا شعور ندارن نذار این حرفاشون باعث نابودی اعتماد بنفست بشه گاها دشمن ضربه رو به نکته ضعف ادم میزنه
من خودم زخم عمیقی خوردم از بابام که هیچوقت نمیبخشمش بخاطر کارایی که باهامون کرد.
من نمی‌دونم شما چند سالته فقط اینو میدونم که سخت درست رو بخون و کنکور قبول شو یا سخت کار کن به موفقیت برس تا بتونی از این وضعیت سخت فرار کنی. اونوقت همه مجبورن بهت احترام بذارن. خیلی تلاش کن برای خودت و مادرت رفیق
همین اهانت ها که با حمایت خواهر و برادرهام بود باعث شد از جمع فاصله بگیرم اون دوران فقط درس میخوندم و همیشه شاگرد اول بودم تو مدرسه اعتماد به نفس فوق العاده داشتم تو فامیل سلام هم نمیتونستم بکنم. الانم تو محیط کارم ظاهرا خیلی خوبم و همه باهام اوکی ان ولی از درون احساس پوچی میکنم
خدا رحمت کنه مادرتون . خب شما اصلا چکار فامیل دارید برید یه جای دیگه زندگی کنید یه زندگی نو بسازید برای خودتون فارغ از هر آدم بی عقل و شخصیتی. قبول دارم زخم ها هیچوقت خوب نمیشن اما اگ با یه روانشناس در ارتباط باشید شاید کمک کرد که لااقل جاشون کمتر آدم رو آزار بده
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
