چندسالشه پسرت؟ ببین به هرحال کار بیرون کردن باعث میشه ناخواسته ادم یه جاهایی برای بچه کم بذارن اما باید ببینی کدوم برات مهمه و حالت رو خوب میکنه. اینکه بری سر کار باعث میشه مادر کارامد و مفیدی باشی یا خونه موندنت بیشتر به ارامش بچه کمک میکنه و اینکه از چی بخاطر چی میخوای بگذری
سه سال کم نیست یه عمرهست
همسرم شغلش که تغییر کرد اصلا نبود بار همه چیز به دوشم بود داشتم داغون میشدم از تابستون تا الان هم کلی مریض شدم هم چندبار ناراحتی بپاکردم تا حالمو بفهمه اصلأ دست خودم نبود و زود بیاد تا ی حدی مدیریت داره میکنه... بچه‌ها هم کم میدیدنش ناخودآگاه اذیتم میکردن منم با مریضیام صبرم کم شده بود ناراحتیام مضاعف آروم نمیشدم اصلا یه وضعی شده بود
با اینکه همون اول بهش گفته بودم سخت میشه نکن و... دنبال ارتقاء شغلت نیستم دنبال ارامشم... خلاصه قول داده بود ولی نمیشد نتیجه ش این شد که شبا خوابم نمیبره....که این خودش خیلی بده
۳سال و نیمشه، آره قبول دارم ولی چیزی مثل دبیری نه سیخ میسوزه نه کباب، هرچند یک ماهه ک بکوب دارم میخونم برای آزمون ولی فکر میکنم تصمیم درست اینه ک با ساعت کاری زیاد خودم و پسرم رو کلافه نکنم،چون اطمینانی به بودن یا نبودن شوهرم نیس پس هر چقدر من نباشم یعنی پسرم تنهاتر میشه
عزیزم خیلی سخته اینجوری،کاش ی راهی پیدا کنی کمی راحتتر بشه برات اوضاع راستش منم چون اون روزها رو میبینم میگم ورا وقتی میدونم ممکنه شرایطم سخت بشه حتی بدون اینکه جایی مشغول به کار بشم،بیام خودمم سخت ترش کنم،یعنی عین جنازه بیام خونه تازه با کلی نگرانی و دلواپسی روزانه و قطعا روحیه پسرم ک تحت تاثیر قرار میگیره
