سالهاست در محیطهایی کار میکنم که اغلب همکارانم، مرد هستند. و این چیزایی که میگم حاصل روزانه ۷، ۸ ساعت مجاورت با دنیای مردان هست.
_ برای اغلب آقایون، چیزی که خیلی خیلی مهمه و در اولویت شون هست، کاره. بارها و بارها دیدم سرکار وقتی همسر یا بچههاشون باهاشون تماس می گیرن تا دربارهی موضوعی حرف بزنن، بعد از قطع تماس، کلی غر میزنن که حالا چه وقت این حرفاست! برای پیشرفت توی کار و بدست آوردن مقام و قدرت خیلی تلاش میکنند و وقتی بهش برسن، انگار دنیارو بهشون دادن.(برخلاف اغلب خانم های همکار که توی اداره هم فکر شوهر و بچه، دست از سرشون برنمیداره) به خصوص وقتی مردی، قدرت طلبی بیشتری داشته باشه، کار و همسرش با هم هوو میشن!
_ اغلب شون اعتماد به نفس فوق العاده بالایی دارن (در زمینه پذیرش خود) اغلب همکاران مجرد وقتی دنبال همسر میگردن، کلی لیست از جمالات و کمالات همسر آینده ردیف میکنن در حالیکه خودشون از نظر ظاهری و موقعیت اجتماعی خیلی معمولی و متوسط هستند.
_ معمولا توی محیط کار کینه ای نیستند. یعنی یکدفعه می بینی دو تا آقا کلی حرف، بار همدیگه می کنن و تصور می کنی اینا تا قیامت، دیگه با هم حرف نخواهند زد اما دقیقا نیم ساعت بعد در حال خنده و گفت و گو می بینیشون! (البته فکر می کنم علتش همون تمایل به حفظ قدرت باشه که نمیخوان همکاران بر علیه شون فعالیت کنن)
_ برخلاف چیزی که گفته میشه آقایون کلی نگر هستند و وارد جزئیات نمیشن، موقع کار حواسشون به جزئیات هست.
_ از نظر سبک تغذیه، اغلب مشکل دارن. مثلا ساعت ۱۱ صبح تازه یادشون میفته صبحانه نخوردن! (به ویژه توی روزایی که ترافیک کاری هست)
شما از این دنیای شگفت انگیز چی می دونید؟