انسان بنده عادت هست به هرچیزی عادت میکنه وقتی شیرینی گناه به انسان مزه کنه به راحتی نمیتونه ترکش کنه بعد از هربار انجام دادانش میگه دیگه دفعه اخره اما باز هم به سمتش بر میگرده وقتی ما دروازه های روحمون رو برای شیطان باز کنیم دیگه خیلی سخت میتونیم از دستش نجات پیدا کنیم . و همینطور حتی بعد از توبه هم اثار مخربش در روح و روان انسان میمونه مخصوصا اگر توبه واقعی باشه عذاب وجدان اون گناه ها سال ها میتونه فرد رو آزار بده 
در ضمن وقتی انسان با خواست و اراده خودش گناهیی رو انجام میده چجور میتونه از خدا توقع داشته باشه که ببخشتش 
خدا لطفش رو شامل کسایی میکنه که پشیمون باشن و اگر گناهی هم میکنند ناخواسته باشه وگرنه این که گناه کنیم و بگیم خدا بزرگه و میبخشه دور از انسانیت هست و گناهان کبیره به این دلیل کبیره نام گذاری شدن که با انجام دادنشون انسان از فطرت اصلی خودش فاصله میگیره و کم کم همه گناهان رو تجربه میکنه .