یه متن عااالیییی 💛🧡🤎

هیچوقت اشک‌هات رو سرزنش نکن. اون‌ها فقط به فکر تو و پیشرفت تو هستن. چرا که تو فقط زمانی رشد میکنی که اشکهات به قدری زیاد شن که به زیر پاهات برسن. اون وقته که به آب و آتیش میزنی تا یه قایق بسازی و بتونی خودت رو نجات بدی. درسته ؛ از اون مخصمه خلاص‌میشی‌ و در کنارش حواست ازش پرت میشه نه؟  یجورایی انگار از سوال «چطوری از این زندگی نکبت بار خلاص شم؟» به سوالِ «چطوری زندگی ارزشمندم رو نجات بدم» جهش پیدا میکنی.

از روزی که گونه‌هات خیس میشن نترس، از روزی که نتونی گل‌های روی گونه‌هات رو سیراب کنی بترس!  آدمی که گریه نکنه چیزی برای از دست دادن نداره ویو، تو باید خیلی خودت رو دوست داشته باشی که بخاطرِ بیرحمیِ آدمها با خودت بخوای اشک بریزی.

—ویولت؛ میکادونویس.

☁️🤍

وقتی که دل از دنیا، آمیخته ی درد است

وقتی که صداقت‌ها، آلوده به صد رنگ است

خود را به خدا بسپار، چون اوست که بی رنگ است

چون وادی عشق او دور از همه نیرنگ است 

خود را به خدا بسپار، آن لحظه که تنهایی

آن لحظه که دل دارد از تو طلب یاری

خود را به خدا بسپار، همراه سراسر اوست

دیگر تو چه می‌خواهی! بهر طلب از دوست

خود را به خدا بسپار، آن لحظه که گریانی

آن لحظه که از غم‌ها، بی تابی و حیرانی

خود را به خدا بسپار، چون اوست نوازشگر

چون ناز تو می‌خواهد، او را ز درون بنگر

بهمن میزانی 

قشنگ بود اما زیاد موافق نیستم بخشش هرکی....