یه جایی وقتی با شریک عاطفیمون به بنبست میرسیم و باید راهمون رو جدا کنیم میگیم "لیاقت منرو نداشت" و بعد تصورمون هم اینه که این آدم هیچوقت رنگ خوشبختی رو نمیبینه.
اما بر خلاف تصور ما و در اغلب موارد، این تفکر اصلا واقعی نیست. واقعیت اینه که ما دو نفر، مناسب هم نبودیم. اما هر کدوممون و با یه آدم دیگه میتونیم آرامش بیشتری رو تجربه کنیم.
این موضوع چه اهمیتی داره؟ من بارها شاهد این بودم که آدمها بعد از جدایی و بخاطر آسیبهایی که دیدن مدام خودشون رو با فکر بدبختی طرف مقابل آروم میکنن و بعد وقتی یه روز میفهمن اتفاقا یار سابقشون داره به خوبی و خوشی با یه نفر دیگه زندگی میکنه، عمیقا آسیب میبینن.
