یه زمانی بشه میبینی اطرافیان ریز و درشت بچه دارن. امید دارن به بچه هاشون. پیر بشن عصای دست دارن. همدم دارن. عشق دارن. ولی تو تنها موندی و پیر شدی و عمرت گذشته بدون هیچ فایده ای
نه ثمری از خودت داری نه هیچی
حالا یه عمر میخوای به تفریحتو و به پوست و اندام برسی آخرش که چی. آدم پسر بشه همش از دست میره و حسرت دیگرانو میخوری اونوقت
به این فکر کن که درسته این یه مسئولیته ولی شیرینه و نعمتی از جانب خداست.