سلام بچه ها
من ۲۱سالمه دوتا برادر دارم که یکیشون ۴سال یکیشون ۵سال ازم کوچیکترن ،خیلی وقته که با بابام حرف نمیزنم سر اینکه بهم گفت این لباس و نپوش لباسمم نه کوتاه بود نه تنگ بود نه هیچ چیز دیگه ای ،ولی پوشیدم رفتم بیرون بعداز یکسال تو خونه بودن اونم واسه یک ساعت فقط ۵۰۰متر اونور خونه، وقتی برگشتم باخنده بهش سلام کردم بهم یه اخم بدی کرد و بدون اینکه جوابمو بده روشو کرد سمت دیگه ای، از اونروز به بعد شده دشمن خونی من ،منم نه باهاش حرف میزنم نه حتی نگاش میکنم چون واقعا من هیچ کار خطایی نکردم هرچی فکر کردم که من چیکار کردم که اینجوری باهام رفتار میکنه به نتیجه ای نرسیدم (از اون ادمای غیرتی که فک کنین تعصبیه نیس ،فقط همیشه و در همه مورد باید حرف حرف اون باشه)از اون روز به بعد تفاوت گذاشتناش بین من و برادرم وحشتناک زیادتر شده همش هرجا میره هرکی میاد همش میگه پسرم فلان پسرم بهمانه پسرم باعث افتخارمه چون هرچی به برادرم میگه گوش میده اصلا انگار نه انگار من وجود دارم نه اینکه بگم برام مهمه که ازم تعریف کنه نه ،مشکلم اینه که جوری رفتار میکنه که انگار من اصلا وجود خارجی ندارم به داداشم میگه یه ماشین انتخاب کن برات ماشین بخرم امروز دیگه شورشو در اورده میگه پسرم من پول ماهانه همه رو میریزم تو کارتت تو هرچقددلت خواست بهشون پول بده اگه خواستی هزارتومن بده ،واقعا دیگه امروز با شنیدن این حرفا کامل خورد شدم مدام با مامانم حرف میزنه صداش میاد تو اتاقم که بهم میگه مفت خور ،بی مصرف بار اضافی ،وقتی بچه تر بودم عمل کردم و یه دستگاه کوچیک تو سروگردنم گذاشتن که زنده بودنم الان بخاطر اون دستگاهه دکتر گفته نباید اصلا ناراحت شم یا هیجان زده شم ولی دیگه بریدمه نمیدونم به کجا پناه ببرم از دستش ،اگر کسی مشکل مشابه من داره کمکم کنه
