عقل و بی عقلی

سلام عزیزم. سوالت رو ریپلای کن.

سلام عزیزم. نمیشه به رنج ها فکر نکرد. ذهن اگر آزاد باشه فکر میکنه و تا حد زیادی نمی تونیم جلوش رو بگیریم. ذهنت رو مشغول نگه دار، خودت رو به چالش های مختلف بکش. دنیات رو بزرگ کن، دایره آدم های دور و برت رو بزرگ کن تا مشکلات و آدم های سمی کوچیک بشن و ارزش خودشون رو در نظرت از دست بدن. اگر دنیای ما خانم ها بشه فقط مادر و خواهر خودمون و خواهر، مادر و خانم برادر همسرمون، توی این جمع مثلا هفت، هشت نفره، یک نفر (نظرات، عقاید، رفتار، کردار) خیلی به چشم میاد. اما اگر دایره رو بزرگ کنی و با افراد بیشتری تعامل داشته باشی، مثلا 60 نفر، برای یک نفر خاص، نه توانی داری و نه فرصتی برای پرداختن بهش. حتی اگر آدم های زیادی نداری اطرافت، کتاب بخون، با نویسنده های کتاب ها تعامل داشته باش، چیزی یاد بگیر، چیزی یاد بده، کلاس ورزش برو، پیاده روی برو و دوست پیدا کن.

سلام عزیزم. پیشنهادت عالی بود. باید یک مدت روی یک چیزی زوم کنیم و مثال هاش رو بزنیم، بعد اون رو پیاده کنیم در زندگی مون و نتایجش رو بیایم اینجا بگیم. اینجوری تاپیک هدفمندتر میشه و فقط یک چیزی رو حفظ نکردیم، بلکه بهش عمل کردیم و اون نکته مثبت رو از آن خود کردیم. پس باز یک حکمت راجع به زبان می گم که هر چی می کشیم از همین زبان می کشیم.

خطبه 176 نهج البلاغه در راستای ضرورت کنترل زبان:

زبان و دل را هماهنگ کنید. انسان باید زبانش را حفظ کند، زیرا این زبان سرکش، صاحب خود را به هلاکت می اندازد....زبان مومن در پس قلب او و قلب منافق در پس زبان اوست. زیرا مومن هرگاه بخواهد سخنی گوید، نخست می اندیشد، اگر نیک بود اظهار می دارد، و چنانچه ناپسند بود پنهانش می کند. در حالی که منافق آنچه بر زبانش آمد، می گوید و نمی داند چه به سود او و چه به ضرر اوست. پیامبر اسلام (ص) فرمودند: ایمان بنده ای استوار نگردد تا دل او استوار شود و دل استوار نشود، تا زبان استوار گردد. 

پس هر کس از شما بخواهد خدا را در حالی ملاقات کند که دستش از خون و اموال مسلمانان پاک و زبانش از عرض و آبروی مردم سالم ماند، باید چنین کند (نهج البلاغه، 1392: 239).

حالا ببینیم چی از این حکمت به دستمون میاد. اولین نکته اینکه بدونیم منافق کی هست؟ آیا ما هم جزو منافقین هستیم؟

منافق در اصطلاح کسی است که در باطن کافر و در ظاهر مسلمان است. « یقُولُونَ بِأَفْواهِهِمْ ما لَیسَ فِی قُلُوبِهِمْ »؛ «میگویند آنچه را که در دلهایشان نیست ».

1. پس اولین نشانه منافق همون طور که در حکمت گفته شد و در تعریف منافق اومد، عدم هماهنگی زبان و دل هست. دومیش اینه که هر چی به زبونمون اومد، بی توجه به سود و ضررمون می گیم. حکمت داره میگه تا زبانمون استوار و محکم نشه، دلمون قرار نمیگیره. آشفته هستیم. چون درونمون یک خبره، اما بیرونمون خبر دیگه. از درون ناراحت و عصبانی و دلشکسته هستیم، از بیرون لبخند می زنیم و به طرف می گیم اختیار دارید، ناراحت نشدم.

پس در گام اول سعی کنیم زبان و دلمون رو یکی کنیم. اگر ناراحت شدیم، حس بدی گرفتیم از حرف کسی، بگیم، به جای اینکه بریزیم توی خودمون و بریم سر همسرمون خالی کنیم.

مثلا یکی یک غذای بدی درست کرده، خیلی هم از خودش تعریف میکنه، میاد میگه چطور بود؟ شما هم می گید خیلی خوشمزه بود، عالی بود، مرسی. اونم بیشتر براتون باد می کنه و در تعریف از خودش سنگ تموم می گذاره و متن سازی میکنه و دست پخت خودش رو عالی نشون میده و شمارو هم خراب میکنه. تازه دستور آشپزی هم بهتون میده. شما هم حرص می خورید و میرید خونه با همسرتون دعوا می کنید که این طرف دیوونه است بابا. چقدر خودش رو قبول داره. بعد همسرتون میگه به جای حسادت، برو ازش یاد بگیر، خودت تعریف کردی، مثل اینکه عقلت واقعا کمه. اونجا یکی چیزی میگی و اینجا یک چیزی.

حالا درستش اینه که تمرین کنید تا زبان و دلتون رو یکی کنید، تا از کلی از سوء تفاهم ها جلوگیری کنید. لازم هم نیست بگید غذاتون بد و بدمزه بود. یکم فکر کنید و یک حسن واقعی پیدا کنید و وقتی ازتون پرسیدن غذا چطور بود، بگید به فرض نخودش خیلی خوب پخته بود. طرف میگه همین؟ بگید همین که زحمت کشیده بودید و تدارک دیده بودید ممنون. بابت زحمت تشکر کنیم نه بابت طعم دروغین غذا.

پس تمرین کنیم تا برخلاف آموزه های اشتباهی که یادمون دادند و خواستند که بین درون و بیرونمون جدایی بندازیم، زبان و دلمون رو یکی کنیم. اگر هم دلمون خیلی خراب هست، به جای خراب کردن زبونمون، سعی کنیم دلمون رو خوب کنیم. نیایم بدتر با یک دل خراب، زبونمون رو هم خراب کنیم. در پی اصلاح باشیم.

سلام عزیزم. آره متاسفانه افسردگی خیلی زیاد شده. یکی از دلایلش هم ناکامی ها مالی و روحی و روابط مشکل دار میان خانواده هاست. این مشکلات آدم هارو ناامید و دلسرد کرده. همونطور که غذاهای سرد، جسم آدم رو سرد میکنه و به طرف افسردگی می بره، حرف های سرد، کینه ها، گریه ها، دلخوری ها و ... هم روح آدم رو سرد و سنگین و کسل و خسته و افسرده میکنه.

تجربه شخصی خودم اصلاح مزاج هست. سودا که با این سردی ها غلبه ها کنه به آدم، آدم رو از پا می ندازه. اگر هیچی از این تاپیک به دردتون نخورده باشه، این یکی مطمئن هستم نجاتتون میده: برای هر مشکل جسمی و روحی، داروهای آیت الله تبریزیان رو سرچ کنید و استفاده کنید. اصلا در بند این نباشید که آیت الله تبریزیان چی گفته و چیکار کرده و چه اعتقادی داره، فقط درمانتون رو ازش بگیرید. همونطور که وقتی میریم پیش دکتر و سونوگرافی، از اعتقاد و رفتارش نمی پرسیم.