عقل و بی عقلی

سلام دوستان، صبح همگی بخیر. من کلا معاشرت رو در حد کم می پسندم. خیلی کم. حتی با دوستان نزدیکم که دوستشون دارم. شاید هم علتش مشغله زیادم باشه که کلا فرصت ندارم. گاهی هم مشغله رو به عمد ایجاد می کنم. حتی زمان هایی که زمان معمول استراحت هست. هر وقت احساس کنم دارم فکرهای منفی می کنم، یک کاری دست میگیرم. خودم رو به چالش جدیدی می کشم. در گوشی بگم بهتون: فکر کردن زیاد به مردم، آدم رو ضعیف میکنه. فکر زیاد هم از فراغت زیاد میاد.

من اگر هر روز بشینم و بگم وای، مثلا فلان مدت هست که به فلانی سر نزدم، همش عذاب وجدان دارم، فکر میکنم در حقش کم کاری کردم، بعد در رابطه ام باهاش، بهش آوانس میدم. همین آوانس یعنی به هم زدن تعادل رابطه. کج فهمی در رابطه. از سمت طرف مقابل و عواقبش. پس اینقدر خودتون رو مشغول کنید که دیگران اهمیت زیادشون رو در روابط براتون از دست بدهند. با همه معمولی رفتار کنید، با عزیزان درجه یک به صورت ویژه تر. مطالعه کتاب و رمان، کسب درآمد، یاد گرفتن زبان جدید و ... کارهایی هست که آدم رو از اشتغال به دیگران وا می داره. اصلا می دونید چیه؟ اگر زندگی روتین رو هم با دقت و با کیفیت، زندگی کنیم، اصلا وقتی برای دیگران نمیمونه. 

سلام عزیزم. ما گاهی حریف تغییر خودمون هم نمیشیم با این که مطمئن هستیم کارمون اشتباه هست. دیگران که جای خود. اگر بهت تبریک نگفتن بابت بچه ات، این دلیل نمیشه که ناراحت بشی یا گله کنی ازشون. از این قضیه درس بگیر و ارزش گذاری شون کن و بر طبق ارزش شون باهاشون معاشرت کن. دیگه زیاد فداکاری نکن، هر چیزی رو بهشون یاد نده، اولویت وقتت رو بگذار برای خودت و زندگیت و ... . اینجوری شادتری عزیزم. در ضمن بارداریت مبارک باشه.

سلام عزیزم. خیلی خوشحالم که مادر دغدغه مند و با کیفیتی هستی. بیا این جمله تو دوباره بخونیم: من چطور ب همسرم بفهمونم راهی ک میره و فکرش درست نیست؟

گاهی اوقات مشکل خودمون هستیم. شاید خودمون به راهی که میریم زیاد مطمئن نیستیم، برای همین نمی تونیم درست از کارمون دفاع کنیم. گاهی هم می ترسیم دیگران اعمال قدرت کنن و نظر مخالفشون رو به کرسی بنشونن. اگر به نظر خودمون هم به اندازه نظر دیگران اهمیت بدیم، اون موقع نگرانی مون حل میشه. قدرتت رو دست کم نگیر. یک طرف قضیه شما هستی. درواقع طرف بیشتر قضیه شما هستی، چون اکثر مصائب فرزندآوری مال مادر هست. پس توی این قضیه به اصولت پایبند باش و به تفکرات مردم عامی و راه و روش زندگی شون توجه نکن.

سلام عزیزم. با خانواده ات مطرح کن قضیه را. ببین چقدر حمایتت می کنند؟ اگر بچه نداری و این زندگی مشکلات دیگه ای هم دارد، جدی به مسئله نگاه کن.

سلام عزیزم. از اینکه چهره منفوری بشی نترس. اگر بترسی، تا آخر عمر باید درگیر مردم بشی و از اصل زندگی و هدف نهایی ات میمونی. این دفعه که ایراد گرفتن، خیلی صریح بگو، بگو ممنون میشم هر دفعه یک ایرادی از بچه من نگیرید. همین. مطمئن باش بهت میگن، اوووو، حالا چه خبرته؟ کی از تو و بچه ات ایراد گرفت؟ ما اصلا تورو حساب نمی کنیم.

اما نترس. بحث رو کش نده. خودت رو سرگرم کاری کن یا اتاق رو ترک کن. اما به خودت مسلط باش. خبر خوب اینکه: دیگه جرات نمیکنن بهت چیزی بگن و این قبیل حرف ها برای همیشه تموم میشه. 

اما اگر نگی، این قدر تو خودت میریزی و با همسرت دعوا میکنی و اعصابت خورد میشه و رابطه رو قطع می کنی و لبریز میشی تا بالاخره یک روز منفجر بشی. اون موقع برای همیشه و تا ابد منفور میشی. اما توی راهی که من گفتم، حداکثر یک ماه منفوری و روابط اصلاح میشه و بعدش رابطه بهتری برقرار میشه.

سلام عزیزم. تا میتونی از خانواده همسرت بکش کنار. تا میتونی. فقط سلام و علیک. وقتی زندگی ات آروم هست دلیلی نداره به آشوب بکشیش. اصلا به اون خانم توجه نکن تا آثار پشیمانی را درش ندیدی. وقتی هم دیدی فقط سلام و علیک رو برگردون.

سلام عزیزم. شما بداخلاق نیستی. فقط به اصول خودت پایبندی. بداخلاق ایشون هست که حد و مرز اخلاق رو نمیدونه. ناراحتی ایشون از بداخلاقی شما نیست. ناراحتی اش این هست که چرا بهش اجازه ندادی تا با مسائل خصوصی و دردهای زندگیت تفریح کنه. هرگز این اجازه رو به کسی نده.

سلام عزیزم. دقیقا. اصلا نه شنیدن ناراحتی ندارد. این تصمیم مربوط به طرف مقابل و نگرانی ها و دغدغه هاش هست که اصلا به من هم ربط ندارد. من معمولا از کسی سوال نمیپرسم. اما وقتی کسی داره با اشتیاق چیزی رو برام تعریف میکنه، شاید ازش چیزی بپرسم من باب معاشرت، اما حتما بعد از سوالم و قبل جواب اون، بهش میگم اگر دوست نداری اصلا جواب نده. 

سلام عزیزم. ناراحت شدم از خوندن متنت. اما باید قوی باشی. همه مون باید قوی باشیم. زندگی بازی های زیادی توی آستین داره برامون. تنها راه نجاتت آتش بس موقت هست. خودت رو دوست داشته باش. یکی از مصادیق بزرگ دوست داشتن خود، انجام ندادن کار یا حرفی هست که منجر نشه به اینکه به ما توهین کنند. راه های توهین به خودت رو ببند. همیشه چشم توی دهنت باشه، حتی اگر برات سخته. توی هر حرفی کوتاه بیا. اما این روش، روش زندگی سالم نیست. روش موقت هست. برای اومدن یک آرامش موقت. در این بین سعی کن یک مهارت و حرفه یاد بگیری، با تحصیل زیاد موافق نیستم، چون دیر بازده هست و مستلزم استخدام شدن هست. از کارهای کوچیک شروع کن، درآمد، کم کم وسعت بده تا بتونی مستقل بشی. اون وقت تصمیم واقعی ات را اجرا کن. الان به جای فکر کردن به همسرت، کتاب بخون، فیلم ببین، آموزش ببین. تا وابستگی ات بهش کم بشه.

کاراکتر پر جرات، مستلزم رشد شخصیت درونی و دوست داشتن خود هست. از درون باید یک چیزی درست بشه، این راهکار ها بیرونی هست. بیرونی و تهی و پوچ.