دیروز مرخصی زایمانم تموم شد و پسر کوچیکم رو تو خواب بغل کردم و بردم با خودم مدرسه. تمام طول مسیر رو هم خواب بود وقتی تو مدرسه از خواب بیدار شد و منو با لباس فرم دید یک ساعت با تعجب بهم زل زده بود. شب داشتم برای همسرم تعریف میکردم که ماهان چطوری داشته با تعجب نگاهم میکرده که پسر بزرگم که ۹ سالشه پرید وسط حرف و گفت آخه تو مدرسه خیلی باادبی ولی تو خونه خیلی مسخره ای. ماهان هم واسه همین تعجب کرده بوده😅
😂مسخره
چقد اسمت مث منه🙊
حسودیش میشه😃
😅😅
چیز بدی نگفته منظرش بد نبوده
الهی😂
جسارتا متوجه نشدم بچه رو مگه میشه برد مدرسه؟
🤣🤣🤣🤣
توی این مدت کرونا خیلی با پسرم رفاقت کردم که تو خونه حوصله اش سر نره، خیلی باهاش همبازی شدم و شوخی کردم و خندونمش. اما متاسفانه الان واقعا دیگه اصلا اعتبار مادری پیشش ندارم. واقعا انگار همکلاسیش هستم. چند بار هم بردمش مدرسه جلوی همکارام باهام بد حرف زد دیگه نبردمش.
هر کاری میکنم اصلا نمیتونه هضم کنه که من مادرش هستم.
دلم نمیاد رفاقتم رو باهاش کم کنم ولی نمیدونم چطور جایگاه پدر و مادر رو براش تعریف کنم.
یه زمانی خودم به همه در مورد تربیت بچه مشاوره میدادم ولی الان واقعا نمیدونم چیکار باید بکنم
همسرم میگه تربیت دومی رو اصلا دست تو نمیدم
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
43 ثانیه پیش
44 ثانیه پیش
45 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
