حدود ۲ سال و نیم تو یکی از مراسمای دانشگاه خیلی اتفاقی با یه پسره آشنا شدم، که همون روز از اینستا فالوم کرد و گه گاهی به استوریام ریپلای میزد و خیلی مودبانه نظر میداد (اون دانشجوی پرستاری بود و من پزشکی)
خلاصه یه مدت که گذشت فهمیدم افسردگی داره و به شدت تنهاست، اولین باری که تولدمو تبریک گف یه متن بلند بالا نوشت که چقدر خوبه باهات آشنا شدمو کاش خیلی وقت پیش باهات آشنا میشدم و...
منم اوایل باهاش با مخاطب شما حرف میزدم و چون دلم میسوخت براش سعی میکردم به این زندگی امیدوارش کنم...
هستین بقیشو بگم؟
۲ سال و نیم پیش*
بگو ولی میگم شاید پیام بدی وابسته بشه
خب؟!
بگو دیگ تا زیر پام علف سبز نشده.
حوصله بز بز ندارم
اره عی جان
بوگو
بگو گنا داره
خلاصه بعد یه مدت بهم گف میشه بهم شما نگی؟ حس میکنم اومدم مشاوره درمانی اسممو بگو خواهشا
منم قبول کردم و بعد از اون رابطمون صمیمی تر شد
تا این که یه روز یه مشکل اداری برام پیش اومده بود و اون زنگ زد به اداره و پرسید و مشکلم حل شد( اون حرکتش خیلی برام با ارزش بود با این که خیلی هم کار خاصی نکرده بود ولی من یه جور خودمو مدیونش حس میکردم نمیدونم چرا)
و خلاصه بعد ۲ سال مجازی چت کردن یه بار ازم خواست باهاش برم کافه منو از نزدیک ببینه قبل رفتنم( آخه اون فارغ التحصیل شده بود و برگشته بود شهر خودمون ولی من هنوز از درسم خیلی مونده بود و باید برمیگشتم دانشگاه)
خلاصه من دو دل شده بودم برم یا نرم از یه طرف انقدر تو این مدت با کمک های کوچیک و بزرگش در مورد دانشگاه شرمندم کرده بود که نمیتونستم خیلی راحت بگم نه،
از یه طرفم میترسیدم اگه برم پیش خودش برداشت دیگه ای کنه و رابطه ی صرفا معمولیمون شکل دیگه ای به خودش بگیره که من اصلا نمیخواستم اینطور بشه
آقا خلاصه کنم من رفتم و بعد از اون دیدار شروع کرد حرفای احساسی زدن و ابراز علاقه کردن
منم چند بار بهش تذکر دادم که نمیخوام رابطمون شکل دیگه ای بگیره خواهشا دیگه از این حرفا نزن بهم
و اون گوشش بدهکار نبود
تا این که یه بار دیگه هم از نزدیک ملاقات کردیم و اون موقع خدافظی خواست بغلم کنه
