چرا به قیمت بدبخت کردن خودتان، وقت، پول، انرژی و فرصتهای زندگیتون را فدای بچه و شوهر و خانواده می کنید و برای خودتان هیچی در نظر نمی گیرید؟ می دونید اگر خدای نکرده برای شخص خودتان اتفاقی بیافته که از دست و پا بیافتید آنوقت محتاج همین آدمها میشید که در مقابل براتون جبران نمی کنن؟! چرا از سرنوشت بقیه عبرت نمی گیرید؟! اگر خودتان به فکر روز بدبختی خودتان نباشید، هیچ کسی، نه بچه، نه زن، نه شوهر نه خانواده به دادتان نخواهد رسید. دیدم که می گم! فداکاری افراطی حماقته، تاجی نیست که آدم سر خودش بگذاره، چه مرد و چه زن