از مامان وبابام بدم میاد

میدونم الان دارین فوش میدین یا هر چیزی . 

ولی نمیفهمین چی میکشم من نمیفهمین 

من بچه اول خانواده هستم و از همون بچگی تا یاد میدم همیشه منو بزرگ حساب میکردن و هیچ وقت به چشم بچه به من نگاه نمیکردن . 

من دوم ابتدایی که بودم من و داداشمو تنها تو یه شهر غریب تنها تو خونه میزاشتن از ۶ صبح میرفتن بیرون سرکار و.... ۱۲ شب میومدن خونه . 

مسولیت داداشه ۵ سالم هم رومنه دختره ۸ ساله بود . 

تا داداشم خواب بود من میرفتم مدرسه با تاکسی . 

سر خیابون با ترس وایمیستادم که اگه منو دزدیدن چه خاکی بر سرم بریزم . 

همیشه هم درسام عالی بود . ظهر هم که از مدرسه برمیگشتم غذایی که از شب مامانم درست کرده بود رو گرم میکردم تا با داداشم بخوریم . 

بعد تلوزیون نگا میکردم و مشقام که مینوشتم حوصلم سر میرفت میرفتم تو کوچه التماس مامان های دوستام میگردم که اجازه بدن دخترشون بیاد با من بازی کنه تا حوصلم سر نره . 

یا اینکه از پنچره طبقه بالا  با حسرت نگاه به خیابون میکردم که دخترا دارن با خانوادشون میرن بیرون خوشحال.... 

بابا و مامانم یه گوشی نوکیا یه طرفه به من داده بودن که خودشون فقط میتونستن زنگ بزنن 

چه انتظار هایی که پای تلفن نمیکشیدم . 

انقدر میترسیدم که نکنه یه موقع زنگ زده باشن و گوشی یه جایی بوده که انتن نداشته؟ 

خلاصه همیشه روز هام همینجوری میگذشت . دوسال زندگیه من همین بود . 

اگه هستین بقیش بگم؟😔