بسم الله الرحمن الرحیم.
توبه و بازگشت انسان به سوی خدای متعال، بالاترين واجبی است كه میتوان از آن به عنوان نقطه آغاز عشق ميان انسان و خدای مهربان عالم ياد كرد.
در قرآن كريم كه كتاب هدايت و بشارت دهنده رحمت الهی است، آياتی پيرامون توبه پذيری خدای غفور آمده است، مانند:
«كَتَبَ رَبُّكُمْ عَلی نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ أَنَّهُ مَنْ عَمِلَ مِنْكُمْ سُوءاً بِجَهالَةٍ ثُمَّ تابَ مِنْ بَعْدِهِ وَأَصْلَحَ فَأَنَّهُ غَفُورٌ رَحيمٌ» انعام (6): 54.
پروردگارتان رحمت را بر خود لازم و مقرّر كرده؛ به تحقيق هر كس از شما به نادانی كار زشتی مرتكب شود، سپس بعد از آن توبه كند و [مفاسد خود را] اصلاح نمايد، [مشمول آمرزش و رحمت خدا شود]؛ زيرا او بسيار آمرزنده و مهربان است.
«وَ هُوَ الَّذی يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبادِهِ وَيَعْفُوا عَنِ السَّيِّئاتِ وَيَعْلَمُ ما تَفْعَلُونَ» شوری (42): 25.
و اوست كه توبه را از بندگانش میپذيرد، و از گناهان در میگذرد، و آنچه را انجام میدهيد، میداند.
«إِنَّ اللّاهَ كَانَ عَفُوّاً غَفوراً» نساء (4): 43.
يقيناً خدا همواره باگذشت و آمرزنده است.
«إِنَّ اللّاهَ كانَ تَوّاباً رَحيماً» نساء (4): 16.
خدا همواره بسيار توبه پذير و مهربان است.
«إِنَّ رَبَّكَ واسِعُ الْمَغْفِرَةِ» نجم (53): 32.
يقيناً آمرزش پروردگارت گسترده و وسيع است.
از امام باقر عليه السلام روايت شده است:
لَا وَاللّاهِ مَا أَرادَ اللّاهُ مِنَ النَّاسِ إِلَّا خَصْلَتَيْنِ: انْ يُقِرُّو لَهُ بِالنِّعَمِ فَيَزِيدَهُم، وَبِالذُّنُوبِ فَيَغْفِرَها لَهُمْ
به خدا سوگند خدا، از مردم جز دو خصلت نمی خواهد: به نعمتهايش اقرار كنند تا بر آنان بيفزايد، و به گناهان اعتراف نمايند تا بر آنان ببخشايد.
