ای مرد! روز زن را تبریک نگو...فقط یک لحظه سکوت کن و فکر کن ، به خاطر صبوری ها و اشک های پنهانی اش...به خاطر همه حرف هایی که شنید اما نشنیده گرفت، به خاطر همه سختی های که کشید اما چیزی نگفت، به خاطر همه روز هایی که دلش را شکستی و او دوباره با محبت به تو نگاه کرد،به خاطر همه آن کارهایی که میتوانستی برای شادی اش بکنی اما نکردی، بخاطر سردرد هایی که تو خودت بهتر میدانی علتش چیست، بخاطر تمام آن لحظاتی که میتوانست برود اما ماند، بخاطر همه آرزو هایی که فراموشش کرد، به خاطر همه رویاهایی که بافته بود و تو همه را شکافتی! به خاطر آن زندگی شاد و عاشقانه ای که میخواست بشود اما نشد، به خاطر اشتیاقی که روزی در چشمانش بود... بخاطر همه اینها... سرت را پایین بینداز...سکوت کن ، تبریک نگو...