سلام.من خیلی تنبلم
۲۸ سالمه.روزی ۱۵ ساعت توی ساعتهای مختلف میخوابم
به خونه زندگی نمیرسم
اکثرا هم مریضم یا حال ندارم حوصله ندارم
فکرای مختلف نمیذاره از جام بلند شم
مرتب نیستم.به زندگیم نمیرسم
میدونم افسرده ام.ولی از بچگی تنبل بودم
طوری که الان خواهرزاده ها و برادرزاده هام که حدود ۱۸ ۱۹ و ۲۰ حتی ۲۲ سالشونه و مجرد هستن هم اینجورین.
البته یه کوچولو مادرمون هم سلیقه نداشت.شاید هم ارثی باشه نمیدونم.
ولی از وقتی دخترای ۱۹ ۲۰ ساله رو میبینم چقددددددر به زندگیهاشون میرسن و چقدر سلیقه دارن از خودم متنفر شدم
چرا نمیتونم کار کنم؟چرا دوس ندارم کارای خونه انجام بدم؟
دلم میخواست خیلی فعال باشم
مدام به خونه زندگی برسم،تلاش کنم ، به بچه هام رسیدگی کنم، ورزش کنم وزنم بیاد پایین ، برا خونمون سلیقه به خرج بدم خوشگلش کنم
غذاهای رژیمی و سالم درست کنم ، آبمیوه طبیعی درست کنم
ترشی خوشگل درست کنم ، کیک و شیرینی، غذاهای خوشمزه
چند وقت یه بار نذری آش رشته که ارزونه درست کنم ، دیگه چه کارهایی؟به بچه ها شعر و نقاشی یاد بدم.چیزای سالم براشون درست کنم مث میوه خشک ، لواشک و ...
مربا درست کنم.
خلاصه که دلم میخواست خیلی خیلی خیلی خیلی فعال باشم
ولی اول از همه وقتی میبینم این کارا همه پول میخواد
بعد آخرش هم پیش خودم میگم خب مثلا این کارهارو بکنم که چی بشه؟
بعد پشیمون میشم و برمیگردم زیر پتو
ولی آخه چرا؟تا کِی باید اینجوری باشم خب؟نمیخوام اینجوری
میخوام یه امیدی انگیزه ای واسه فعال بودنم داشته باشم که از پتوم جدا شم و برم فعالیت کنم
شما راهی سراغ ندارید؟
به چه امیدی فعالیت کنم؟
همش میگم من که قراره آخر سر بمیرم . همش حس میکنم به زودی میشه ۴۰ یا ۵۰ سالم بعدم میمیرم چرا تلاش کنم؟وقتی آخرش هرچقدر تلاش میکنیم بازم تغییری حس نمیشه چرا انقدر زحمت بدیم به خودمون؟همون بگیریم بخوابیم بهتره.
شما اینطور نیستید؟
امید و انگیزتون واسه زندگی چیه؟
