همسرم وپدرش باهم شریکن ومغازه دارن..سیزده ساله ازدواج کردم..همیشه باهم مشکل دارن..هیچ وقت طعم آرامشو تو زندگیم نچشیدم..خانوادش خیلی بی منطقن..فقط حرف خودشونو میفهمن..مسائل مغازه رو میارن تو خانواده..هرکی یه نظری میده..هرکی یه جور قضاوت میکنه..منو شوهرم پیر شدیم به خدا
خانما برام دعا کنید آرامش پیدا کنه زندگیم..هیچی از زندگی نفهمیدم از بس که همیشه با خانوادش در گیر بودیم
منم امشب بدجور دلم گرفته دوست دارم گریه کنمممممم نمیشه همه خوابن بغض در خودم خفه کردم...
منم همین حسو دارم ..دلم میخواد فریاد بزنم ..ازاین همه بیرحمی ادما
خب چرا هرکی خودش جدا مغازه باز نمی کنه
کاش فقط پدر شوهرم بود..خواهراش برادراش همه...
همه بر علیه مان تو خانواده..تا یه مسئله ای پیش میاد همه طرف پدرشون میگیرن اوضاع بدتر میشه..یه نفر آدم بامنطق او خانواده نیست که میونه رو بگیره...شوهر من واقعا مراعات کرده تو این سالا ولی اصلا متوجه نیستن..تمام انرژیمو میگیره این مسائل
