همون کاری که ۱۰سال پیش کردم،جدا شدم،چون نمیتونستم تحمل کنم داره با یکی دیگه خوش و بس میکنه.ولی طلاق نگرفتم.بچه هامو خودم بزرگ کردم.
به اونم کاری نداشتم بخاطر اینکه بابای بچه هام بود ،نمیخاستم بیشتر اوضاع بهم بریزه ولی هر شب و روز آه میکشدم و از خدا میخاستم کاری کنه که پشیمون بشه و به خفت بیفته…
چرخ روز گار چرخید و همه چی به نفع من و ضرر اون تموم شد و با حقارت و پشیمونی دوباره برگشت.
ولی بهر حال با خیانتش زندگی نکردم.
خب راستش اون ۱۰سال اینقدر درگیر کارای بچه هام بودم و همه کارایی داخل خونه و بیرون به گردن خودم بود که اصلا نه حالشو داشتم نه فرصتی که به اینچیزا فکر کنم یا احساس نیاز کنم.
کلا سرد شده بودم،البته بعضی وقتا شبا احساس تنهایی میکردم و از خدا میخاستم خودش هوامو داشته باشه.
ولی کلا ازینکه بخام به مرد دیگه ای نزدیک بشم تنفر داشتم و حتی در فکرم نمیگنجید.
نمیدونم چی بود دیگه ولی برا این مسعله هیچ وقت اذیت نشدم و حسی نداشتم اون موقع.
الان که نه دیگه،به قول معروف پشم و کرکش ریخته.
ولی از اینده کسی خبر نداره،شاید رفت.
اگه رفتم به دَرَک .باز میندازمش بیرون.😂
نه زیادم اتفاقا صبور نیستم،ولی اینده بچه هام و ارامششون برام خیلی مهمه و خوشی و ناخوشی خودم در برابر اونا هیچی نیست برام.
من خیلی رو بچه هام حساسم.شاید این ضعف باشه شاید نه،ولی من اینجوریم دیگه.
بفرما
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
