همسرم از بچمون بدش میاد

حتما شروع میکنم،اول میخوام تو این آزمون رو شرکت کنم

فکر خودم نبود،تو شهر ما رسمه،خیلیا ازدواج کردن خوشبختن،چون خودشون میخواستن،من نمیخواستم،حتی با پسری حرف هم نزده بودم،دوستام همه جز یکیشون دوس پسر داشتن😊خانواده باعث شدن ازدواج کنم

خداکنه عزیزم

بچه میخواست بعد که باردار شدم گفت نمیخواد،شانس منم همون یبار اقدام گرفت،با وجود تنبلی تخمدان،برای خودم عجیب بود

دلیل بزرگتری میخواد جداشدن،و اینکه حاضرم یه گوشه بیوفتم و هیچ لذتی از زندگی نبرم ولی جدا نشم،عواقب داره بعد از اینکه سنجیدم دیدم جداشدن بدتره از تحملش،پس تحمل میکنم

ولی همیشه این یادم میمونه،سختی ای که دارم میکشم و کشیدم،تنها وقتی بهتر میشم که بدونم بچه رو میخواد،به قول بقیه محبت پدری میخواد این بچه،من هر چی بشم پدر نمیتونم باشم براش

قرار نیست اینجا بجای راهکار کسی رو قضاوت کنیم، تجربه منو زندگی نکردی که بتونی انقدر تند راجبم حرف بزنی،وضع مالی بدی نداریم متوسطیم ولی الان فشار اقتصادی رو همه هست،من انتخاب کردم زندگی کنم چون به این نتیجه رسیدم که بهتر از جداییه،من فکر نمیکردم بچه رو نخواد،برای بچه متاسفم دست من نیست، اولش میخواستتش،ولی وقتی فهمید باردارم گفت نه

یه چیزی کاملا سلیقه ای،من نه رنگ میکنم موهامو نه برای بند ابرو آرایشگاه میرم،خودم تو خونه انجام میدم،شما ممکنه صد هزارتومن پول داشته باشید ترجیح بدید پس انداز کنید یکی دیگه بخواد اونو لباس بخره

خداکنه اینطور بشه😢❤

منم دوس داشتم مستقل بشم بعد بیارم،ولی خدا خواست زودتر شد،همسرمم اولش میخواستش،پس نگرانش نبودم،بعد که فهمید باردارم دبه کرد،من رفتار خانوادمو تایید نمیکنم،ولی نمیتونم برخلافش کار کنم چون جنگ اعصاب و روان میشه کل خاندان منو مقصر میدونن اون موقع،خرجمونم همسرم میده خانوادش بهمون کمک میکنن، اگه یروزم کمک نکنن میتونیم زندگی کنیم ولی نه انقدر راحت،ما رسم داریم پدر پسر برنج مصرف سالیانه پسرش رو میده،خونه رو میده،اونا هم اینارو انجام دادن برامون،گاهی هم وسیله خرید میکنن برامون میارن چون وضع مالیشون خوبه،منم برای همین دنبال کارم که همینقدرم به کسی نیاز نداشته باشیم،تایپیک های قبلیمو بخونید متوجه میشد، هر چند که باهاتون موافقم باید اول خودم مستقل میشدم بعد مسئولیت کسی رو قبول میکردم،هر چند دیر شده ولی الان بفکر همینم