من دیگه بعد از ۶ سال تو رابطم با همسرم ب شکست خوردم و با وجود عشقی ک بهش داشتم و یک حس مادر بودن و ترحم بخاطر (بیماری دو قطبیش) اما دیگه بریدم و نتونستم کنار بیام و امیدمو از دست دادم واسه اصلاح و بهبودش....
دارم روزو شب جون میکنم فراموش کنم و مصمم بمونم رو تصمیم منطقیم...
اما اون هی زنگ میزنه و پیام میده و التماس ک برگرد
خیلی غصمه براش و کاری ازم برنمیاد دیگه
عذاب وجدان گرفتم....
یعنی این حسو بمن القا میکنه التماس هاش....
حس میکنم ادم سنگدلیم
اما کم اوردم....
چیکار کنم؟
طبیعیه این حسها؟
شرط مشاوره و درمان بزار و حق طلاق بگیر
طبیعیه
طلاق ی سره فزرگش به حمایته عاطفی و مالی میخوره،زنی که این دو تا حمایت و نداشته بلشه،با شمر هم کنار میارد....
عزیزم هرموقع عذاب وجدان گرفتی دلایلی که باعث شد ازش طلاق بگیری رو به یاد بیار قطعا فقط بیماریش تاثیر نداشته تو این انتخابت
من تقریبا همه کارامو کرده بودم که بعد ده سال خلاص بشم.گفت بیا بریم نمایشگاه عراق.برای آخرین بار.پاشدم رفتم.بهم کلی وعده داد که ماشینتو میدم بهت پول رهن خونه میدم.دیگه کاری بهت ندارم.رفتیم برگشتیم با بیبی چک مثبت و الان با یه بچه دوساله در خدمت شما هستم.دستم به هیچ جا بند نیست.زندگیم یه شکنجه ی ناتمومه
راستی منم دوقطبی خفیفم.ولی بهبودی نسبی دارم
