سلام
امروز یاد یه چیزایی افتادم
که دلم گرفت
برام سوال پیش اومد که چند درصد از ما خوبی هایی که تو وجود آدماست و به روشون میاریم؟
بهشون میگیم چه چشمای قشنگی دارن؟
چقدر صداشون خوبه؟
چقدر خوب حرف میزنن؟
نه
ولی..
امان از اینکه چیز بدی از نظر خودمون تو وجودشون ببینیم
اگه نگیم روزمون شب نمیشه
امروز یاد نوجوونیم افتادم
توی ۱۲ ۱۳ سالگی عادت داشتم ناخن بجوم
پوست دستام خشک بود
یادمه چند تا از دوستای نزدیکم مسخرم میکردن که تو چقدر دستات پیره
دوست پسر بگیری دستتو نمیگیره..بچه بودم دیگه...عقلم نمیرسید و باور میکردم
الان بزرگ شدم..ناخنمام بلنده و دستام زیبان...کسی نمیگه دستات قشنگه..فقط وقتی بد باشه میگن
۱۶ سالگیم لاغر بودم...دخترداییم یه بار تو جمع گفت چقدر بدهیکلی...چون لاغر بودم...
الان پر تر شدم..اما کسی میگه بهتر شدی؟نه!
من بینیمو عمل کردم چون دوست داشتم...چشمام ضعیف بود و عینک استفاده میکردم خیلیم بهم میومد و دوسش داشتم
چند روز پیش عکسای قبل از عملمو داشتم میدیدم دخترخالم گفت خوبه فلانی(دوست پسرم)همینطوری قبولت داشت وگرنه کسی نمیگرفتت...خب الان این چه حرفیه؟اون فلانی یک بار هم ایرادی از من نگرفت و عاشق ظاهر من بود!!!
پیش میاد یکی میگه قدت کوتاهه...ولی من خودم مشکلی با قدم ندارم خیلی دوست دارم خودمو
چند درصد از آدما اومدن بهم گفتن چقدر خوبه که تو درست انقدر خوبه
چقدر خوبه که انقدر توی بعضی چیزا مهارت داری
چقدر خوبه که مطالعه میکنی
میخوام بگم چرا ما آدما به خودمون اجازه میدیم از کسی ایراد بگیریم؟چرا به جای این کارها خوبی هارو نمیگیم؟؟؟
تو این اوضاعی که مرگ از همیشه بهمون نزدیک تره کاش به جای اینکه دل بشکنیم سعی کنیم مهربونی کنیم...
ممنون که خوندین
ببخشید سرتونو درد آوردم🙏
