خيلي تلاش کردم مبتلا نشم.
اما حقيقت اينه که يه بيماري وحشتناک تر از کرونا شيوع پيدا کرده که مثل گرداب روحمونو
ميبلعه....
اثراتشم اينه که انگار يه عينک سياه و سفيد به چشممون زدن
همه چيز همينقدر بي معني و بي روح.....
همه چيز يکنواخته چون ما ديگه قابليت تشخيص نداريم..
بی توجهی؟؟؟؟؟
یاد رمان کوری افتادم
یعنی چی
ناامیدی
اگه بخواین روحی و اجتماعیو بگیم که مریضیای خیلی بدتر از کرونا جامعه رو گرفته خیلی وقته😑
بی خیال
چند وقته انقدر سنگینم که حتی نمیتونم گریه کنم
آره واقعا خودمم همینجورشدم خیلی ناامیدم اززندگی همش به مرگ خودم وعزیزانم فکرمی کنم دارم باترس شبموصبح میکنم خستم ازاین همه ناامیدی
