طبیعت و جایگاه آن در گذشته

در گذشته طبیعت به منزله یک امر مقدس در نظر گرفته می شد. مقدس به این معنا که طبیعت همچون موجودی قابل احترام بود و اهانت به آن تنبیه و مجازات را با خود همراه داشت. بشر در بهره وری از طبیعت نهایت تعادل را رعایت کرده و بیش از حد نیاز خود از آن برداشت نمی کرد. همین استفاده بهینه از طبیعت بود که آلودگی زیست محیطی را به همراه نداشت تا موجب شود انسان مکان زندگی خود را تغییر داده و به مکان بهتری نقل مکان کند. گاه از طریق فعالیت های آتشفشانی و فعل و انفعالاتی مشابه آن آلودگی هایی صورت می گرفت، در این موقع عکس العمل طبیعی انسان مهاجرت بود و برای آن بین یک ناحیه و ناحیه دیگر رجحان وجود نداشت. آیین های مذهبی به عنوان پایه تفکرات و باورهای انسای نیز در اصول و تعالیم خود توجّهی خاص به طبیعت داشتند برای روشن شدن نگرش آنان راجع به طبیعت به چند مورد از آنها جهت نمونه توجّه می کنیم: