سلام.من یه پسر ۷ ساله دارم.اونم به سختی و هزاااار نذر و نیاز خدا بهم داد.آندومتریوز دارم.حاملگیم نیاز به سرکلاس و استراحت مطلق بودم و یه فیبرم خیلی بزرگ توی رحمم بود که تمام بارداری باعث لکه بینی بود .۵ سال پیش دوباره باردار شدم،دوباره لکه بینی داشتم،یعنی از اول بارداری من لکه بینی دارم.توی هفته ۸ بخاطر هماتوم پشت جفت قلب جنین وایستاد و کورتاژ شدم.۳ سال پیش دوباره اقدام کردم،لوله های رحمم بسته بود دو بار رفتم عکس رنگی،فیزیوتراپی و هوادهی تا باز شد که خوردم به کرونا و دکترم رفت خارج کشور.حالا نمیدونم چیکار کنم.از یه طرف دلم نمیخواد پسرم تنها باشه،از طرف دیگه بخاطر سختی های خییییلی زیاد بارداری میترسم اقدام کنم.البته که فک نمی کنم طبیعی باردار بشم.الان ۳۸ سالمه.شما جای من بودید چیکار میکردید؟بیخیال میشدین و زندگیتون و میکردین یا سختیش و به جون می‌خریدند واسه یه بچه دیگه؟
من مخالف بچه ام یکی کافیه بنظرم
همون یکی رو از آب و گل درارین و برای خوشبختیش تلاش کنید چون شرایطتون سخته برای بارداری
اینجوری که گفتید بارداری براتون هزینه سلامتی و مالی و روانی زیاد داره
به نظرتون به ریسکش می ارزه؟
بسته یکی اختلاف سنتم با بچه زیاد میشه
اگه مشکل مالی نداری اقدام کن
من به جات بودم اگ وضع مالیم خوب بود بچه به سرپرستی میگرفتم .البته این یکی از ارزوهای منه شاید شما موافق نباشین
به عنوان کسی‌که برای بچه دوم ۳ بار رفته ای‌یو‌ای و۳بار ای‌وی‌اف چیزی نمیتونم چیزی بگم
خیلی زجر کشیدم از زمین و زمانه متنفر شده بودم و تک به تک روزهای بارداریم هم برام طاقت‌فرسا بود
کاش بخاطر بچه اولت بری ولی باز هم نمیدونم چی بگم
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
3 ثانیه پیش
4 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
