داستان زندگی من (3)

اواخر ابان ماه،که حالموباهزاربدبختی و جنگیدن با درونم بهترکردم،نشستم وسط اتاقموبه کتابامو منابع کنکوری نگاه میکردم ..

درس خوندن واسم سخت بود..و من یادم رفته بود هدفم چیبودو چی میخواستم بشموچیکار میخواستم بکنم..ارزوهام تحلیل رفته بودن..

شروع کردمودوباره پرورششون دادموسعی کردم انگیزموایجاد کنم...

خلاصه،

روزی از روزهای آذر ماه من شروع کردم

با روزی 3ساعت مطالعه در روز و کنترل خوابی ک خیلی وقت بود 17ساعت بود...

شکست میخوردموباز دست روی زانوهام میذاشتموبازم شروع..دوباره ... دوباره...

بارها و بارها ولی میدونستم رمز موفقیتم ناامیدنشدن و پیوستگیه...

ساعت مطالعم به 8ساعت هم میرسید

خلاصه تیرماه شد و من کنکور دادم..

رتبه 9000 منطقه یک تجربی.

با هدفم فاصله داشت...

اصرارداییم و عموم و پدرم،سه پزشک فامیل،برای اینکه دوباره بخونم

و اصرارمامانم،که همین امسال انتخاب رشته کن...

بگذریم از جزئیات اتفاقاتی ک منومجبور به انتخاب رشته کردن،و بگذریم از انتخاب رشته من ک جوری بود که عمدا کاری کردم ک چیزی نیارم... و بازم بگذریم از نتایجش ک اومدو من دانشگاه علوم پزشکی یزد رشته پرستاری اوردم...و چیزی ک اصلا نمیخواستموفکرنمیکردم بیارمواوردم

اون روزا رفتم پیش یه مشاورکاربلدو بهم گفت چون ثبت نام نکردم اشکالی نداره و مصوبه جدیده...

خلاصه اونسال قویومحکم برای درس استارت زدمو محکم خوندم...

با تمام توانم...دنیای من قلمچی بودو ازمون هاش و منی ک عطش موفقیت رو داشتم،تا برنامه هاموباکمکش عملی کنم...

بهمن ماه شدومن خیلی اماده بودم...

یه روز سرد توی بهمن ماه،که واسه ثبت نام کنکور رفتم کافینت،

اتفاقی رو تجربه کردم

تلخ تر از تلخ

شاید با خودت بگی اَه این چه داستانیه حوصلم سررفت ...

ولی من!!!

این روزها رو تجربه کردمواین تلخی ها جزئی از زندگیه منه..

با ذوق اطلاعاتم وارد سایت شد

و من منتظر برگه ثبت نام..

اقایی ک تو کافینت بود نگام کردو گفت

خانم شما محرومی،،،

نگاش کردم...

یه کلمه تو ذهنم تکرار میشد

محروم....محروم......محروم

توانمو جمع کردمو پرسیدم

گفتم بامنین؟؟؟

گفت اره شما دوسال از کنکور محرومین بخاطر انتخاب رشته ای ک کردینو نرفتین...

آخ....جیگرممممم...آخ.....بدنم.....آخ.....یواشتر بزنین.....روحم......جسمم.....آخ....درد...درد....درد...درد

میگم چقدر عجیبه

تو یه ثانیه زمین روی سر نیم وجبیه یه ادم میچرخه...

نه..

نه...

دیگه طاقت ندارم..

نمیتونم..

افتادم روی زمینو نگای کاشی های کف کافینتی میکردمو چنتا خانم اونجا بلندم کردن..

دیگه نمیفهمیدم کجامو کی کنارمه و کی نیست

اصلا یادم ب اون مشاوری ک گفت محروم نمیشی نبود..

همه وجودم فکر بودو غم

یاد شبایی ک زحمت کشیدم

زجرایی ک تحمل کردم

و اخرین چیز هم پولی ک ریختم ب حساب قلمچیو مشتاقانه زحمت میکشیدم

سردردشدیدی داشتموتوخیابوناگریه میکردموبه زورباتاکسی خودمورسوندم خونه..

اومدم تو اتاقمو به زحمتای بر باد رفته و برنامه هایی ک دود شدن رفتن هوا نگا کردم

ب مامانمم گفتمو خیلی گریه میکرد..

به خاک سیاه نشستم..

بگذریم از فریادایی ک زدمواز ته دل ناله کردم..

شب بابام اومدوقضیه رو فهمیدوبهم قول داد ک میریم تهران و با یه شکایت مسئله رو درست میکنیم..بصورت حضوری

یه روز من تنموبه زور سوار ماشین کردمو رفتیم..

وقتی ریسیدیم،

بگذریم از گریه هایی ک من میکردموخواهش هام جلوی چنتا مرد ک مسئول مربوطه بودن،و حرفای اونا ک نه نمیشه و فلان...نه...نه...نه..

من خواستار لغو این محرومیت از کنکور، که حکم مرگموداشت بودم

و اونا،که سرسختانه پای حکم مرگم وایساده بودن،و پدرم ک سعی میکرد ارومم کنه

با یه عالمه خواهش،یه عالمه التماس،

اما بی نتیجه برگشتیم خونمون...

روزهای تلخ آنید...

توی آینه اتاقم به خودم نگاه کردم

آنید بدبخت... آنید تو زندگیه قبلیت چه غلطی کردی که زمین اینطوری میکوبونتت؟

حتما آدم کشتی

حتما یه غلطی کردی...

اره من تو زندگیه قبلیم یکاری کردم ک این بلاها سرم میاد وگرنه بیخود و بیجهت ک نمیشه...

به کتابام کف اتاق نگاه کردم به ازمونهایی ک داده بودمو سرم هی گیج میرفت...

نشستم کف اتاقمو کتابامو بغل کردم

نکته هایی ک نوشته بودم

دفتر برنامه ریزیم

و عمیق درد کشیدمو گریه کردم...