بیاین یکم از زندگیم بگم و حال این روزام بگم

بچه ها من هفت ساله ازدواج کردم و‌فقط سال اول زندگیمون شهر خودمون بودیم ویعد اومدیم یه شهر دیگه واسه پیشرفت کاری البته بهونه ای شد واسه فاصله گرفتن و ارامش بدست اوردن و البته وضعیت مالی هم تقریبا اوکی شد....اینجا خودممو شوهرم و چندتا دوست خانوادگی قبل کرونا بچمو میذاشتم مغازه شوهرم و کلاس میرفتم ولی درسته اینجا کرونا کمه ولی بازم میترسم دخترمو بزارم مغازه پیش شوهرم و دیگه نرفتم البته اموزش اون خانومم زیاد مفید نبود،،،،خلاصه اینجا بدون ماشین شخصی نمیشه جایی رفت به اونصورت چون شهرکی گه خونه ها هستن از بازارو جاهای تفریحی یک ربع فاصلشه دیگه با شوهرم هفته ای یکی دوبار میریم تو ماشین یه دوری میزنیم یا پیاده میشیم یکم میچرخیمو میایم خونمم ویلاییه یعنی حیاط دارم میتونم برم تو حیاط ولی خیلی بی انگیزه شده خیلیییییی عصبی شدم همش سر بچم داد میزنم به شوهرم غر میزنم مثلا الان بهش گفتم مارو هم ببر گفت کار دارم نمیتونم و من عصبی شدم بهش حرف زدم ولی اون بازم از دلم با شوخی و مسخره بازی در اورد در سورتیکه اگه امکانش باشه میبرتمون تو‌هفته یکی دوبار بیرون میدونم تقصیر اون نیس من خیلی بی طاقت شدم واسم فلش پر فیلم میکنه پلی استیشن گرفته و.....ولی بازم بی اراده شدم چیکار کنم؟از دست خودم خسته شدم