دل نوشته ی تنهایی🌻

باران اندوه می برود هر روز و هر شب 

بر پیکر بی رمق من و جوانه می زند 

سبزینه های تنهایی در سرزمین وجودم 

ریشه می کند بزرگ می شود و بزرگ تر تبدیل 

به درختی بدل به باغی... 

درختان باغ تنهایی من شکوفه می زنند 

به بار می نشینند و میوه می دهند 

میوه ی باغ تنهایی من مزه اش تلخ است 

میوه ی باغ تنهایی من گاه لبخندهای کهنه ی 

مانده روی لب های من است 

گاه قطره های زلال اما شور اشک هایم 

و شاید آه هایی که هوا را می سوازند 

باغ تنهایی من هر روز بزرگ تر می شود 

درختان شاخ و برگ می گسترانند 

اکنون این باغ تبدیل به جنگلی شده 

با درختان در هم تنیده 

تاریک و سرد 

که کسی را یارای نزدیک شدن به آن نیست 

زیرا همه از گم شدن در جنگل تاریک 

وحشت دارند...